Με ενοχλούσε από παλιά, από παιδί. Ρωτούσες τι ομάδα είσαι και σου απαντούσε μ’ εκείνο το περιβόητο είμαι Εθνική Ελλάδος. Δεν είμαι, δηλαδή ούτε Παναθηναϊκός, ούτε Ολυμπιακός, ούτε ΑΕΚ. Αποστάσεις. Προτιμούσα να μού έλεγαν ‘είμαι Ολυμπιακός’ να καθίσω απέναντι, να τα πούμε.
Ούτε καν δεν ασχολούμαι με το τόπι έλεγαν. Και αυτό θα το προτιμούσα. Το είμαι Εθνική Ελλάδος μύριζε ίσες αποστάσεις από μακριά. Στις συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις δεν ήξερε ούτε ποιοι έπαιζαν στην Εθνική.
Όταν πήραμε το Euro ήταν όλη σχεδόν η ενδεκάδα Παναθηναϊκός. ‘Άλλο όμως είναι το θέμα.
Ίσες αποστάσεις δεν υπάρχουν.
Έτσι είναι η ζωή. Ίσες αποστάσεις σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται, ή καταλαβαίνεις καλά τι γίνεται και σφυρίζεις ανέμελα ίσες αποστάσεις.
Ίσες αποστάσεις θέλεις όταν κρεμάς το κάδρο στον τοίχο. Θες να είναι στη μέση, να έχει ίση απόσταση από τη μια άκρη και την άλλη. Το κάδρο. Εκεί έξω δεν μπορεί να κρατάς ίσες αποστάσεις από φασίστες, ρατσιστές, βιαστές, επαγγελματίες ψεύτες, από κάτι μούτρα που κυκλοφορούν και την κοροϊδία που πάει σύννεφο.
Και αν ήταν όλοι ίδιοι (φυσικά και δεν είναι) και κρατούσαμε και ίσες αποστάσεις, θα ζούσαμε σαν ρομπότ σε προσφορά για τα επιτήδεια αρπακτικά της ελεύθερης αγοράς.
(φωτό από ψηλά με μεγάλες αποστάσεις)
