Θα είμαι σύντομη. Αλλά περιεκτική και ανάλαφρη και περιγραφική και πολιτική και με φουλ φεστιβάλ vibes.
Αρχίζω από το τέλος.
Πίσω από τις Θημωνιές. Behind the Haystacks. Της Ασημίνας Προέδρου η ταινία. Σάρωσε τα βραβεία. Να την δεις! Και πέρα από αυτό – να ακολουθείς, όπως η Ασημίνα, το όνειρό σου, ό,τι και αν κάνεις. Είτε σου φέρει βραβεία, είτε όχι.
Τον Χρυσό Αλέξανδρο κέρδισε η ταινία Έχω Ηλεκτρισμένα Όνειρα της Βαλεντίνα Μαουρέλ (Βέλγιο, Γαλλία, Κόστα Ρίκα).
Τελετή λήξης. Η ταινία (Ο Κορσές) με στένεψε λίγο. Η αντισυμβατική ιστορία της Αυτοκράτειρας Σίσσυς. Βγαίνει τώρα στις αίθουσες. Στηρίζω διαχρονικά το κούρεμα/κόψιμο/cut (serious edit επίσης) αλά nouvelle vague και την απελευθερωτική δύναμή του συμβολικά και απέναντι σε ό,τι καταπιέζει κάθε φορά τον άνθρωπο. Όσο στηρίζω και το no-cut αν πρόκειται για τον Don Letts και το αδιαφιλονίκητο rasta look (εντελώς άλλη ιστορία).
Ήταν το 63o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Όπου έσφιξα το χέρι της Charlotte Gainsbourg – υπέροχη, γοητευτική απλότητα, εγκαρδιότητα. Κάθισε μέσα στο “Όμικρον” με την κόρη της και τους ανθρώπους του φεστιβάλ και απολάμβανε κάθε τι που ερχόταν στο τραπέζι. Και ναι – ακόμη μια φορά, λάτρεψα Μπαζάκα. Θέμις – the coolest. Στο Αφιέρωμα στην Υποκριτική, απολαυστική και τόσο επί της ουσίας. Themis-style.
-Ήταν το Φεστιβάλ που ξεκινήσαμε την δική μας ταινία – oh yes! Ελληνο-Αμερικάνικη παραγωγή. Σύντομα περισσότερα – one, two…I’ m coming for you.
Λίγο νωρίτερα, στην είσοδο του Λιμανιού, με τον βαρδάρη σε οπισθοχώρηση πέρασα σε Immersive Reality, στην αίθουσα ακριβώς πάνω από την έκθεση του Νίκου Νικολόπουλου με φωτογραφίες από την τελευταία ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου που την είχα δει άλλη μέρα, νωρίτερα.
Immersive Reality λοιπόν, όπου ο θεατής μπαίνει και ο ίδιος μέσα στην ταινία. Φόρεσα τα ειδικά γυαλιά με την κάσκα, πήρα το τηλεχειριστήριο στο χέρι και βρέθηκα στην κεντρική πλατεία : From The Main Square του Πέδρου Χάρες.
Aυτή η πλατεία κέρδισε και το βραβείο στην κατηγορία της Immersive Reality. Και ο Πέδρου ανέβηκε στη σκηνή να παραλάβει το βραβείο του φορώντας ένα πόντσο σαν εκείνα που φοράνε οι αυτόχθονες της Αμερικής και ήταν σίγουρα η εμφάνιση της βραδιάς. Και τού το ανέφερα αργότερα που τον είδα στο “Υ”, στο πάρτι και του είπα επίσης πόσο μου άρεσε και το έργο του – αλήθεια πολύ!- και μιλήσαμε λίγο για τον τόπο του ανάμεσα στη νότια Βραζιλία και την Αργεντινή – από την Αργεντινή είχε αγοράσει και το πόντσο.
Στην Πλατεία λοιπόν παρακολουθείς σχεδόν όλη την ιστορία της ανθρωπότητας – από την φωτιά που έφερε τους ανθρώπους κοντά, ως τις φωτιές και τις καταστροφές. Την βία, την χειραγώγηση, την καταστολή, την εξουσία, την παράνοια που μας οδηγεί σταθερά και απαρέγκλιτα στο τέλος, στον αφανισμό, στο τίποτε που είμαστε τελικά μέσα στο σύμπαν.
Στην Αγορά στο μεταξύ έγινε παιχνίδι και το ενδιαφέρον εκεί μεγαλώνει συνεχώς. Με πολλά και ζουμερά θέματα.
Συνωστισμός επίσης στις πλατφόρμες. Εκείνες (οι πλατφόρμες) πιέζονται σοβαρά να βρουν περιεχόμενο, τώρα που μπουκώνουν πια από μετριότητες και το κοινό ψάχνεται επίσης. Και έχει τελειώσει και το Better Call Saul. Δύσκολος χειμώνας. Ήταν και ο Παπακαλιάτης εκεί ως Μαέστρο. Κάποια στιγμή ήρθε και ο Μητσοτάκης και μπερδεύτηκα λίγο, στην αρχή νόμισα ότι είχε έρθει για τα podcast επειδή στα podcast παρακολουθείς ακούγοντας κάτι , αλλά είχε πάει στις πλατφόρμες για να στηρίξει – όχι μόνο, θέλω να πιστεύω – τον Μαέστρο τον οποίο και συνεχάρη.
Συνειρμικά να πω ότι ήταν και το Listener εκεί η ταινία του δικού μου, του άπαιχτου, του μοναδικού Steve Buscemi που παραλίγο να ερχόταν, άκουσα, και ο ίδιος στο Φεστιβάλ αν δεν είχε γυρίσματα. Οπότε φαντάζομαι αν είχε έρθει, θα ήταν ένα τελείως άλλο φεστιβάλ για μένα, με τίτλο του τύπου… Stalking Steve.
Last (for now) but not least αυτό: Τα Λαδάδικα – το σποτ του Φεστιβάλ η διασκευή από την Κid Moxie στο τραγούδι του Μάριου Τόκα και Φίλιππου Γράψα. Και τα Λαδάδικα walking around με την Kid Moxie σαν indie παραγωγή με πρωτότυπο σενάριο και εννοείται με original score.
Συνεχίζεται …
