Έλα ρε φίλε. Έλα ρε φίλε. Έλα ρε φίλε – όχι : έλα- ρε- φίλε! θαυμαστικό – Απλά : έλα ρε φίλε. Τελεία. Συνέχεια όμως. Έλα ρε φίλε.
Εγώ βασικά, γουστάρω Οικονομίδη. Το σινεμά του Οικονομίδη. Άλλα πιο πολύ, άλλα πιο λίγο. Αλλά γενικά, πολύ.
Οπότε, ένα το κρατούμενο. Δύο, γύρνα το αλλιώς. Όταν λες αλλιώς. Πάρτο το Σπιρτόκουτο και κάντο μιούζικαλ. Με όλο το βρισίδι και τα καντήλια και το κρεμμύδι να τσιτσιρίζει. Κομπλέ – youknowwhatimean. Θα σου βάλω και trap. Trap/γκρανσλαμ/ταρα-τρα-τραπ. Και το λαϊκό να πάει σύννεφο. Τι; Κάηκε το φαγητό; Θα σου πω.
Είχα περιέργεια, με εννοείς; Και πήγα και το είδα. Σπιρτόκουτο The Musical. Και ο ανεμιστήρας να δουλεύει φουλ καθότι του Αυγούστου του καύσωνα το σκηνικό και ο μπαμπάς με το φανελάκι. Γίνεται;
Ε ναι- έγινε! Και ήρθε το Σπιρτόκουτο και πολύ μου άρεσε. Γιατί εκείνη η τρέλα και το ‘φεύγα’ και το ‘ελα να δεις’ με τη μουσική και τα τραγούδια «έδεσε». Και το γλυκό σιροπιαστό, αθάνατη ελληνική οικογένεια (πνίγηκες; τι έπαθες;) απογειώθηκε με μουσική του Γιάννη Νιάρρου και του Αλέξανδρου Λιβιτσάνου, λιμπρέτο (καλώστονε) Γιάννη Οικονομίδη και Δώρη Αυγερινόπουλου. Σκηνοθεσία/στίχοι Νιάρρος υπογραφή.
φωτό: Ανδρέας Σιμόπουλος
Ως εδώ καλά; Χαίρομαι. Και πάμε στο ψητό.
Ο Γιάννης Αναστασάκης – πως ; τι ; ναι!– από την πρώτη νότα και στο τραγούδι εννοώ) ως Δημήτρης το πήρε το Σπιρτόκουτο στο τσεπάκι. Φίνα και έξοχα – πολυωραίος. Και η Μαρία – κυρία μου τα σέβη μας- σύζυγος Δημητρίου/Αγορίτσα Οικονόμου.
Διαφορετικές μουσικές και στιλ, τρελές ερμηνείες – το έχουν και δεν το κρύβουν – κρατάμε σημειώσεις – ήρθαν τα παιδιά ένας κι ένας. Μάριος Σαραντίδης (ο Γιώργος ο αδελφός της Μαρίας), Γιώργος Κατσής (Λουκάς, ο γιός, το καμάρι μας), Αποστόλης Ψυχράμης (ο Βαγγέλης – τι θα γίνει θα το πάρεις το κορίτσι Βαγγέλη;), Νάνσυ Σιδέρη (η κόρη – βρε Κική, πιπέρι), Δάφνη Δαυίδ (Μαργαρίτα, η ξαδέλφη – έφυγες Μαργαρίτα!) και άλλοι στο Σπιρτόκουτο μέσα.
Συμβαίνει τώρα. Στη Στέγη του Ωνάση. Μην πάρεις τα παιδιά (κακές λέξεις έχει) Άστα σπίτι να παίξουν game.
