Διακτινιζόμαστε! Στο 1975. Σε μια συνοικιακή ντισκοτέκ της Αθήνας. Μήνας Απρίλιος. Μεταπολίτευση, αρχή.
Κάτι αλλάζει, φίλε. Κάτι αλλάζει, το νοιώθεις στον αέρα. Βάλε ένα ουϊσκάκι να σου πω. Θέμα συζήτησης; Ω, καυτό! Εμμανουέλα ! Ναι η γνωστή. Ρε συ κλείσανε τα σινεμά που το παίζανε… Και σιγά μωρέ τι δείχνει;
Στο μεταξύ στη ντίσκο, μπαίνει κόσμος, θαμώνες, γνωστοί, μούτρα και άλλοι, κάπως underground το κατάστημα (και μην ξεχνάς, φουλ σεβεντίλα) …ηθοποιοί, φοιτητές, σκηνοθέτες – τσόντες βασικά έχουν γυρίσει και όλο και κάτι ψήνεται για το μετά, σκάνε μύτη και φίλοι από τα έξω… πλην όμως υπάρχει και όραμα και ιδέα – πες ιδέα – να γυρίσουν, λέει, την δική τους Εμμανουέλα, την ελληνική.
Και έτσι πάει «1975» ή «Πιο γρήγορα, Εμμανουέλα! Σκότωσε! Σκότωσε!»
Από εκεί και πέρα, δηλαδή από την αρχή κιόλας, που ο Πητ, ο μπάρμπαν (Στάθης Κόκκορης) και το κορίτσι που σερβίρει η Αλίκη (Χρύσα Κολοκούρη) μας βάζουν στο θέμα, τίποτε δεν φρενάρει τη βραδιά. Στη ροή, την δράση, τις σκηνές, το πάνω-κάτω-δίπλα-στην μπάρα- στην πίστα- στα ενδότερα, παντού όπου τρέχει η φάση. Τρέχει ποτάμι, παραπόταμοι, ρυάκια, χείμαρροι.
Το πιάνεις αμέσως. Δεν είναι για να σου πει μια ιστορία. Όλα είναι ιστορία. Είναι κομμάτια της ιστορίας. Eίναι η εποχή από μόνη της ιστορία. Το έργο μιλάει με την σβελτάδα της γλώσσας, το ζωντάνεμα της εποχής, με τους χαρακτήρες, τις απατεωνιές τους, τις κουτοπονηριές του Έλληνα που (πάντα) ξέρει κι άλλο μονοπάτι.
Και… πώ ρε! Πω! τι κομμάταρα έβαλε το άτομο ! Χορεύουν με πάθος. «Φτιάχνονται». Bάλε ένα ουϊσκάκι συνοδευτικά επί του κοινωνικο-πολιτικού στριπτίζ. Λες να χαθεί η ευκαιρία να αλλάξει ο τόπος;
Κείμενο σπαρταριστό, αστείο, έξυπνο – πολιτικό. Με τον πλάγιο (και εντελώς ευθύ, αν θέλεις τη γνώμη μου) τρόπο, που μαεστρικά το κάνει ο Γιώργος Σίμωνας (σκηνοθεσία/συγγραφή).
Κάτω από την ντισκομπάλα βεβαίως.
Πολύ ψάξιμο στο αρχείο (ολοφάνερα!) με προσοχή στην λεπτομέρεια – σε όλες τις δουλειές της Ομάδας Νοσταλγία που έχω δει, συμβαίνει αυτό, αλλά εδώ – ω πολύ !
Πάμε παρακάτω και μένουμε. Οι διάλογοι, η γλώσσα, το έργο τελικά – θες να το πεις ‘μαύρη κωμωδία’, πες το, δεν έχει σημασία – είναι the real thing, γιατί έτσι ήταν τα πράγματα. ‘Ετσι ήταν και οι disco. Και εδώ και εκεί, στην Αμερική. Δεν ήταν το Studio 54 με την Μπιάνκα Τζάγκερ, τα φλας και τα γκλαμουράτα άλογα. Από τις φτωχογειτονιές και από τα γκέτο, ξεκίνησε η ντίσκο, από τα πάρτι που έκαναν οι μαύροι, οι γκέι, underground, στο περιθώριο.
Έτσι όπως ήταν και εδώ στις γειτονιές, στην Κυψέλη, στα Σεπόλια… Μαζεύονται, τα πίνουν, χορεύουν, κάνουν όνειρα, άλλα τα τσαλαπατάνε, άλλα κάπου τα αφήνουν και τα ξεχνάνε.
1975,
λογοκρισία και καταστολή νωπά ακόμη από την επταετία, παρακολουθήσεις επίσης (για δες!) και μια διάχυτη όμως αισιοδοξία -ενσταντανέ- πως τώρα -τότε έλεγαν-, πάμε μπροστά, πάμε αλλιώς, προς κάπου καλά, καλύτερα. Το έχουμε δει βέβαια το “έργο”, το ζήσαμε πώς εξελίχθηκαν στα πράγματα – να χαρώ τα 80ς που θα ‘λεγε και ο σοφός (χα, χα) λαός – αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, την έχεις κι αυτή κατά νου.
Κεντρικός ρόλος : μουσικής πρωταγωνιστικός.
Σίμωνας και Τώνια Ράλλη (μουσική σύνθεση) έχουν σκαλίσει, έχουν μελετήσει, έχουν εντοπίσει και διαλέξει τα κομμάτια προσεκτικά. Όχι τα προφανή, τα ευκολάκια τα… ‘παίξε 70ς δικέ μου‘. Άλλα διάλεξαν. Όπως και αυτό: τα δυο πικάπ με τα βινύλια, εκεί μπροστά να γυρίζουν. Beautiful και στην όψη.
Στο σημείο αυτό, με αέρα (εποχής και όχι μόνο) κεντάνε θαυμάσια τα 70ς οι ερμηνείες. Μιχάλης Ζαχαρίας (ο Γεράσιμος), ο Στάθης Κόκκορης, η Χρύσα Κολοκούρη, ο Φώτης Λαζάρου (ο Σάμη!) ο Στέφανος Λώλος (ο Θόδωρας), η Σοφία Μανώλη (η Ασπασία!), η Βάσω Παύλου (η Ισαβέλλα!), ο Νικόλας Πιπεράς (Όμηρος!), ο Συμεών Τσακίρης και ο Χρήστος Χριστόπουλος.
Εμπνευσμένα και δουλεμένα πολύ τα σκηνικά και τα κοστούμια (Νατάσα Παπαστεργίου, Ευαγγελία Γκότση) με το 1975 live/ολοζώντανο και όχι καρικατούρα, αναπαράσταση- επιθεώρηση/σκετς.
Και καθώς όλα παίζουν λοιπόν και σιγά σιγά αποκαλύπτονται πολλά σχηματίζεται περίτεχνα και απολαυστικά όλη η εικόνα. Όλη και οι γυμνές αλήθειες της. Τι θα έλειπε; Ο ληστής με τις γλαδιόλες μήπως; Λες;
έως Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2023, Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00. Στο RABBITHOLE
-Φωτογραφίες : Μαρία Τούλτσα
