Doc – Doc. Χτύπημα στην πόρτα.
Ανοίγω αμέσως : 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – έφτασε, φτάνει, πλησιάζει, στέκεται στο κατώφλι. Μια καρδιά που χτυπάει. Περάστε στα ενδότερα.
Περνάμε. Και πάμε με σλάλομ πορεία αλά blender, στα docs του Διαγωνιστικού, κρατάω σημειώσεις:
-Ζάκρος. Του Φίλιππου Κουτσαφτή. Τα ξέρω τα μέρη. Μαγεία. Ανατολική Κρήτη, το δεύτερο σπίτι μου. Αν κάποια στιγμή με ψάχνετε, εκεί θα είμαι. Δεν υπάρχουν λόγια, μόνο ο τόπος, η μαγεία, η ιστορία, το φως, οι μυρουδιές, η Ιστορία. Σας το είπα. Εκεί θα είμαι. Αλλά θα πηγαινοέρχομαι και Αμοργό.
Queen of the Deuce της Βάλερι Κοντάκος Ώπα! The Deuce – Νέα Υόρκη 70ς. Έχω δει τη σειρά -καλή, γιατί δεν συνέχισε με επόμενο κύκλο; Το doc μας συστήνει την Τσέλι Γουίλσον «βασίλισσα της βιομηχανίας του πορνό στη Νew York και αφηγείται την απίθανη ιστορία της” Και έχω περπατήσει σε εκείνα τα μέρη, πολύυυυ πιο μετά από τότε που, μου έλεγε ένας φίλος, κοίταγες συνέχεια πίσω από την πλάτη σου, μη σε φάει κανένας άδικα. Και είχε και μουσικάρες τότε, το New York, που άλλαξαν καταστάσεις.
Mighty Afrin: In the Time of Floods του Άγγελου Ράλλη. Και του καιρού (του κακού μας καιρού, καλή ώρα, όλο και πιο συχνά). Το doc «θίγει το ζήτημα των κλιματικών προσφύγων, μέσα από τη σπαρακτική ιστορία ενός 12χρονου ορφανού κοριτσιού από το Μπαγκλαντές, το οποίο αναζητεί καταφύγιο και ελπίδα σε έναν κόσμο που βυθίζεται». Καλά νέα για τον Πλανήτη, δυστυχώς δεν υπάρχουν. Δείτε κάτι παλιό σε επανάληψη.
The Last Seagull του Τόνισλαβ Χρίστοφ. Πήγε το μυαλό μου στη θάλασσα (εύκολα πάει) αλλά ο γλάρος εδώ άλλο θαλασσοπούλι είναι. Ο σκηνοθέτης μας παρουσιάζει το “πορτρέτο ενός επαγγελματία συνοδού σε μια πολυεπίπεδη αλληγορία για τα Βαλκάνια, αλλά και τον σύγχρονο κόσμο γενικότερα». Ψάχνω να κολλήσω εδώ και εκείνο το ‘μην φας έχουμε γλάρο’…δεν μου κολλάει – θα επιστρέψω.
Beyond Revolution – Fighting for Democracy του Κρίστοφ Γκερέγκα . Επίκαιρο. Οι «πρόσφατες πληγές της ουκρανικής ιστορίας. μέχρι και το σημερινό δράμα της ρωσικής εισβολής». Ο πόλεμος συνεχίζεται. A screaming comes across the sky – η φράση που ανοίγει το Gravity’s Rainbow του Thomas Pynchon. Την θυμάμαι πάντα. Η άλλη opening φράση που θυμάμαι πάντα είναι από τον Ξένο του Camus.
General Hercules Μπρόντι Πουλ. Αυστραλιανή ενδοχώρα, αυτόχθονες, ένας πολιτικός αγώνας κατά της διαφθοράς, Δαβίδ εναντίον Γολιάθ, αλλά σε αυτή την ιστορία με τον Ηρακλή.
Narrow Path to Happiness της Κάτα Όλα. Το Στενό Μονοπάτι προς την Ευτυχία. Γιατί πάντα είναι στενά και δύσβατα τα μονοπάτια και όχι μεγάλοι δρόμοι, πλατιές λεωφόροι, άνετο οδήγημα προς την ευτυχία; Δεν περιμένω απάντηση. Το ντοκ εδώ μας οδηγεί στην Ουγγαρία, σε μια κοινότητα Ρομά, «και μας κάνει συμμέτοχους σε έναν αγώνα σεξουαλικής χειραφέτησης και αυτοπροσδιορισμού».
Light Falls Vertical της Ευθυμίας Ζυμβραγάκη, ενδοοικογενειακή βία, τραυματικές εμπειρίες, επώδυνες διαδρομές. Συμβαίνουν γύρω μας, κοντά, δίπλα- πώς-διάολε-δεν-τα βλέπεις;
The Hill των Ντενί Ζερμπράν και Λίνα Τσριμόβα. Δώσε μου δρόμο κι έρχομαι. Και φύγαμε για Κιργιστάν, ανάμεσα σε Κίνα, Καζακστάν, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν. Κάπου, λέει το doc, σε no man’s land. Ντύσου ανάλογα.
Under the Sky of Damascus των Χέμπα Χαλέντ, Ταλάλ Ντερκί και Αλί Γουαζί. Αχ στη Συρία πηγαίνουμε, που ζει μαζί με την Τουρκία το μεγάλο δράμα των ημερών. Όσα δεν βάζει ο νους, ενώ ψάχνουν για ζωντανούς ακόμη μέσα στα ερείπια. Το ντοκ δεν έχει σχέση μ αυτό, (πώς θα γινόταν;) αλλά μας δείχνει μια ομάδα νεαρών γυναικών από τη Συρία που βρίσκουν δίοδο στην τέχνη για να μιλήσουν για τη σεξουαλική κακοποίηση που έχουν υποστεί.
I Like it Here. Το “εδώ” είναι του βετεράνου Ραλφ Άρλικ εκεί που ανατρέχει στα πρόσωπα, στους τόπους και στα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του. Κάτω από την βαριά ανάσα του Χρόνου που περνάει. Νοσταλγικά όμως και με αγάπη.
Who I Am Not της Τούντε Σκόβραν. Ενδιαφέρον, καθώς « μέσα από την απίθανη ιστορία μιας intersex βασίλισσας ομορφιάς στη Νότια Αφρική, μας υπενθυμίζει ότι ο κόσμος και η ζωή δεν μπορούν να στριμωχτούν σε ασφυκτικά δίπολα». Άσχετο με το θέμα, αλλά who am I να σταματήσω τους συνειρμούς μου, το μυαλό μου πετάχτηκε στο I’m Not There την ταινία του Todd Haynes, όπου 6 διαφορετικά πρόσωπα παίζουν τον Bob Dylan. Αλήθεια, τι να κάνει αυτή η ψυχή; (πέρα από τον δεύτερο τόμο της αυτοβιογραφίας του);
Αυτά- για την ώρα ! αλλά έχουμε κι άλλα στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Το 25ο ΦΝΘ ! Από τις 2 ως τις 12 Μαρτίου.
Με 32 παγκόσμιες, διεθνείς και ευρωπαϊκές πρεμιέρες. Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα, με Newcomers τμήμα και με το τμήμα >>Film Forward. Όλα τα ντοκιμαντέρ διαγωνίζονται για 6 επίσημα βραβεία και 14 παράλληλα.
Και η ταινία που θα κερδίσει τον Χρυσό Αλέξανδρο στο Διεθνές Διαγωνιστικό – μπαμ! κατευθείαν διακτινίζεται στη λίστα προεπιλογής για το Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ. (όπως έγινε με την ταινία A House Μade of Splinters – έτσι!- που κέρδισε πέρυσι τον Χρυσό Αλέξανδρο και τώρα είναι ανάμεσα στις πέντε ταινίες που διεκδικούν το Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ.
Στο μεταξύ, τρέχουν αφιερώματα, εκδηλώσεις και άλλα αγαπημένου φεστιβαλικού τύπου. Στις αίθουσες και στην πόλη. Μείνετε συντονισμένοι. Να είμαστε όλοι καλά.
