Ήταν χτες βράδυ στο 260 (Πειραιώς- Φεστιβάλ Αθηνών), Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι .
Η παράσταση είχε μεγάλη επιτυχία πέρσι και άρεσε τόσο, που το Φεστιβάλ την ξανάφερε στο πρόγραμμά του και φέτος. Και αυτό ήταν σούπερ, σωστή σκέψη, σωστή κίνηση. Και έτσι την είδα κι εγώ. Και ήταν το πρώτο από τα τέσσερα sold out που έκανε στη σειρά. Μπράβο.
Και να που το hype καμιά φορά δουλεύει. Μέσα στη νύχτα, με ένα μαχαίρι, τον σκύλο και τους λύκους στη στέπα.
Μ’ άρεσε η παράσταση, πολύ.
Έδινε τη νύχτα, όπως την νοιώθεις καμμιά φορά όταν πας να πάρεις το αμάξι σου από εκεί που το έχεις αφήσει και έχει μείνει μόνο του, δεν υπάρχουν όπως πριν τα άλλα αμάξια γύρω, δεν βρίσκεις τα κλειδιά και ακούς βήματα πίσω σου. Μόνο πιο σουρεαλιστικά/φανταστικά στο έργο.
Ο πρωταγωνιστής εμφανίζεται σα να πετάγεται μέσα από μια σήραγγα αποχέτευσης (?) και έχει βρεθεί κάπου που δεν αναγνωρίζει, δυστοπικά και καθόλου κοντά στο σπίτι του. After Hours meets Twin Peaks η Επιστροφή επεισόδιο 1. The night, από ό,τι φαίνεται, is young. Και αξιοποιείται έξοχα από την έμπνευση του Γιώργου Κουτλή που σκηνοθετεί το έργο του Μάριους φον Μάγενμπουργκ.
Εφιάλτης;
Ό,τι και αν είναι η ‘νέα πραγματικότητά του’ ξεδιπλώνεται Καφκικά, παρανοϊκά – και λογικά τίποτε δεν βγάζει νόημα για να καταλάβει και εκείνος τι συμβαίνει (αλλά αυτό συμβαίνει και σε εμάς πια καθημερινά). Τα μαχαιρώματα και οι συμβολισμοί στο μεταξύ πέφτουν βροχή. Τι να κάνεις; Να καθίσεις να σε μαχαιρώσουν ;
Α, σημειωτέον, ότι ο τύπος έχει φάει μύδια (μήνα Αύγουστο) και αυτό είναι και το μόνο που θυμάται.
Άμμος mad max και παράνοια τυλίγουν τις σκηνές σαν καπνός (αλλά και καπνός υπάρχει και κυκλοφορεί) ενώ στο λέει: ‘αν δεν κάνεις τίποτε, τίποτε δεν θα συμβεί. Οι ρόλοι εναλλάσσονται και οι τρεις ηθοποιοί – (αλφαβητικά) Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Θάνος Λέκκας, Βασίλης Μαγουλιώτης – τούς ζωντανεύουν τέλεια, ραντίζοντας πειστικά την δυστοπία με χιούμορ και σπλατερικά ξεσπάσματα, που δεν λείπουν καθόλου. Και εδώ στηρίζω την άποψή μου ότι ο σκηνοθέτης είναι περπατημένος και στα κόμικς, end of the world και the day after.
Ροή, οικονομία, σκηνές με νεύρο που ‘γλυκά’ (και οι άγριες) η μία οδηγεί στην άλλη. Και μουσική! Πρωτότυπη μουσική και sound design από τον Jeph Vanger,που παίζει με το στόρι σαν βρυχηθμός της νύχτας, άφτερ-άφτερ-τεκνο-πάρτι και beat από το βάθος του τούνελ.
Και το πήρα σαν κλείσιμο του ματιού (του σκηνοθέτη;) όταν από τηναδελφότητα των λύκων την πείνα και των γονέων και τους ανθρωποφαγικούς εναγκαλισμούς, έρχεται το ζευγάρι και ατενίζει το μέλλον σε στιλ ρομαντικό κατάστρωμα Τιτανικού (ταινίας) ενώ ξέρεις πώς τελειώνει η ιστορία (και η ταινία και ο κόσμος έτσι όπως πάει).
Βέβαια τα μύδια, αν είναι χαλασμένα, σε κάνουν χάλια. Αυτό να λέγεται.
(Φωτογραφίες: Χρήστος Συμεωνίδης)
