Μια φορά μού είχε πει ότι αν μπορούσα να ζούσα μέσα στο νερό, θα το ‘κανα. Κοίτα ποιος μιλάει, του είπα εγώ! και εδώ να’ μαστε πάλι στις θάλασσες του Νότου.
Νότια- Ανατολικά για την ακρίβεια. Στην ατέλειωτη άμμο της Κρήτης. Ξανά και ξανά στον Ξηρόκαμπο. Το Death Valley με γαλάζια νερά και πιο κει το Φαράγγι των Νεκρών. Εδώ θα γράψω το γουέστερν μου. Είναι τόσο μαγικά που νοιώθω τύψεις. Αλήθεια. Γιατί όλο το καλοκαίρι Ελλάδα καίγεται. Γιατί στην άλλη άκρη, πάνω στον Έβρο είναι καπνός και στάχτη. Και από τύχη μας έχει μείνει, ό,τι έχει μείνει. Και η τύχη μας τελειώνει γιατί έχουμε βάλει κι εμείς το χεράκι μας.
Εδώ είναι που καιγόμαστε. Η άμμος δροσίζει αργά, αφού γύρει ο ήλιος. Ψιλή άσπρη άμμος μέσα κι έξω απ’ το νερό. ΄Έτσι αγάπησα τον Ξηρόκαμπο. Που τον λένε και Ξερόκαμπο. Όπως τότε, την πρώτη φορά, που φυσούσε ανελέητα, όχι όμως τώρα. Καιρός παραγγελία. Λίγοι νοματέτοι. Και εμείς. Και κάτι χελώνια που περιμένουν την ώρα τους να βγουν έξω, να πάνε για την πρώτη τους βουτιά. Φτου ξελευτερία. Με το καλό.
Θα βγω και κι εγώ απ’ το νερό κάποια στιγμή. Σε λίγο.
Αυτός, αυτός, ο Κάμπος ο Ξερός! Στο ανέβασμα ή στο κατέβασμα, δεν θυμάμαι. Μα τις στροφές μην τις φοβάσαι. Εύστροφες είναι και με θέα.
Xerokambos Heraklion γράφει η φωτογραφία, δεν ξέρω γιατί, εγώ στο Λασίθι ήμουν.
Και εδώ είναι στη Ζήρο που είναι μια ομορφιά σκέτη το χωριό, αλλά έχουν φύγει οι πιο πολλοί και έχει μείνει σχεδόν χωριό-φάντασμα- σχεδόν λέω γιατί μένουνε κάποιοι τυχεροί. Και η Ζήρος είναι διάσημη ή πιο πολύ είναι cult και γιατί εδώ βγάζει και τα φημισμένα κρασιά του ο Οικονόμου .Με τους δικούς του όρους, τους δικούς του χρόνους, το δικό του ψυχανέμισμα κατά πως δείχνει το πράγμα στο οροπέδιο. Πέρασα απ’ έξω από το οινοποιείο, ούτε καν φαίνεται. Είδα και τ’ αμπέλια. Τον Οικονόμου δεν τον έχω πετύχει ποτέ. Δεν εμφανίζεται. Ούτε στα social τον βρίσκεις. Είναι ο Pynchon των κρασιών.
- Στη Ζήρο λοιπόν έστεκε σιωπηλά καμαρωτό και ένα τζουκ-μποξ Majesty. Ρωτάμε – το πουλάτε; Όχι, η απάντηση. Εδώ που τα λέμε, πώς να το φέρεις κι από εκεί (θα βρίσκαμε τρόπο). Το θαυμάσαμε και το αφήσαμε στην ησυχία του στο καφενείο του χωριού. Αλλά μια στιγμή: τι είναι τούτο πάλι; Γιγάντιο ξυλάγγουρο αραχτό στη μπάρα. Το καφενείο με τα παράξενα. Σε άλλες ευμεγέθεις ειδήσεις, στην Σητεία μερικές μέρες νωρίτερα μαγείρεψαν – και σέρβιραν – την πιο μεγάλη ψαρόσουπα που μπήκε και στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες, με κάθε επισημότητα, εκλεκτούς καλεσμένους και με τη βούλα. Έφαγαν, έμαθα, καλά.
- Ενώ οι άλλοι έτρωγαν, εμείς είχαμε ραντεβού για ρακή. Την σωστή, την καλή, την αψιά, την μιλημένη. Πρώτο πράγμα. Τύπου Σιναλόα συνάντηση από αμάξι σε αμάξι. Αν σου τελειώσει να μου πεις. Ο τόπος τα’ χει όλα.
