Έχω δει κι εγώ τον Nicolas Cage στο όνειρό μου. Είμαι στην ουρά στο έλεγχο διαβατηρίων στο αεροδρόμιο και εκείνος τσεκάρει τα διαβατήρια. Όταν φτάνει η σειρά μου και του δίνω το διαβατήριό μου, το παίρνει κοιτάει εξεταστικά πολλή ώρα και μου κάνει νόημα να περιμένω στην άκρη. Μετά τσεκάρει άλλα διαβατήρια, ενώ εγώ περιμένω. Με αγωνία.
Μετά είμαι σε μια πλατεία, υποτίθεται ότι έχω πάει στην Αμερική, αλλά είναι η Ρώμη και κάθομαι σε ένα παγκάκι και τρώω παγωτό. Και είναι και ο Nicolas Cage δίπλα και τρώει κι εκείνος παγωτό. Δεν είμαι σίγουρη αν είναι συνέχεια στο προηγούμενο όνειρο ή αν είναι άλλο ξεχωριστό.
Αναρωτήθηκα αν και ο σκηνοθέτης του Dream Scenario, ο Νορβηγός Kristoffer Borgli (που έχει γράψει και το σενάριο) είχε δει πρώτα και εκείνος τον Cage στο όνειρό του και μετά έκανε την ταινία. Που δεν χρειαζόταν καν να λέγεται dream scenario, αφού παίζει ο Nicolas Cage και από μόνος του είναι dream scenario και δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει και σενάριο – όλοι το ξέρουμε αυτό.
Ο Nicolas Cage είναι θεός. Και έτσι παίζει. Θεϊκά.
Nicolas Cage ως καθηγητής βιολογίας, μετρημένος, μαζεμένος, χαμηλών τόνων και χωρίς καν κότσια να διεκδικήσει το δίκιο του. Άδικος ο κόσμος γενικά.
Όλα αυτά μέχρι την στιγμή που αρχίζουν πολλοί και διάφοροι, γνωστοί και άγνωστοι να τον βλέπουν στον ύπνο τους. Οι φοιτητές του, μια πρώην σχέση του, ένας παλαβός, διάφοροι. Τι κάνει στο όνειρο; Τίποτε. Απλά βρίσκεται εκεί. Δεν κάνει ούτε μια κίνηση να βοηθήσει όταν ζορίζουν τα πράγματα. Αυτό όμως αρχίζει και του αλλάζει τη ζωή. Την οικογενειακή ηρεμία και την ηρεμία γενικά. Μέχρι που τα πράγματα ζορίζουν ακόμη περισσότερο, όταν ο Paul (ο Νίκολας) παίρνει μέσα στα όνειρα του κόσμου πρωτοβουλίες. Όχι και τόσο χρήσιμες, ευχάριστες ή καλές.
Και το Dream Scenario εξελίσσεται.
Όση ώρα παρακολουθώ την ταινία φαντάζομαι διάφορα σενάρια που μπορεί να πάει το στόρι. Αυτό που διαλέγει ο Kristoffer Borgli είναι καλό και κρατάει ζεστό το χιούμορ και την ‘ονειρική’ διάσταση της ταινίας. Κάνει και το σχόλιό του με γκελ στον παρανοϊκό και εξωφρενικό κόσμο που ζούμε. Αν και το πιο ονειρεμένο στο σενάριο της ταινίας είναι ο Nicolas Cage και η ερμηνεία – όνειρο που κάνει στην ταινία.
Αφού τώρα, όλοι θέλουν να γίνουν γνωστοί, να τους μάθει ο κόσμος, να γίνουν διάσημοι και hashtag, να μαζέψουν λάικ, να τρεντάρουν. Και αν τα social media δεν το κάνουν αυτό, θα το κάνει το όνειρο. Ξέρεις τι είναι να μπαίνεις στο όνειρο του άλλου; Να πίνεις την τάδε μάρκα μπύρας, να αγοράζεις το νέο πακέτο κινητής;
Ιδιαίτερα εκτίμησα επίσης την David Byrne αναφορά, ένας ακόμη τύπος, ο Byrne, που θα του έδινα πάσο σε όνειρα μετά μουσικής ή και μόνο κίνησης. Και τα σημειώνω όλα αυτά, με την πολύ σοβαρή προϋπηρεσία μου στον master του dream (σενάριο, σκηνοθεσία, μουσική και άλλα) David Lynch…Μια Χαμένη Λεωφόρος ας πούμε με γκεστ Nicolas Cage; Πάλι ονειρεύομαι.