Μπαίνεις στο τρένο. Βρίσκεις τη θέση σου και κάθεσαι. Οι επιβάτες είναι όλοι μέσα και σε λίγο ξεκινάμε. Σα να ακούω και τις μηχανές να παίρνουν μπροστά σιγά σιγά. Όταν τρέχουν να μπουν μέσα βιαστικά και οι τελευταίοι. Ένας άντρας και μια γυναίκα. Βρίσκουν τις θέσεις τους και κάθονται και εκείνοι. Στο μεταξύ το τρένο ξεκινάει. Οι δυο τους πιάνουν κουβέντα – έτσι δεν κάνεις στα τρένα; – στην αρχή διστακτικά, μετά όλο και πιο άνετα, όλο και πιο πολύ ανοίγονται.
Σύμπτωση ; έρχονται και οι δυο από ένα ‘διαζύγιο’…Δυο άνθρωποι, δυο κόσμοι. Δυο ιστορίες πάνω στις ράγες, δυο ζωές που κυλάνε παράλληλα και τέμνονται και παίρνουν στροφές και πατάνε γκάζι, ή φρένο και κοντράρονται και κάνουν παρακάμψεις ενώ το τρένο πάει…
Οι δυο τους – στους ρόλους – απολαυστικό δίδυμο ‘Ελενα Μεγγρέλη και Λεωνίδας Καλφαγιάννης.
Κάνουν το βαγόνι, δικό τους γήπεδο – όπου η μπάλα πάει κι έρχεται και χτυπάει πάνω και κάτω, με χιούμορ και ευαισθησία, με χάρη και χαρά, κόντρες, χαμόγελα και ακροβατικά. Κι ανοίγοντας παράθυρα σε καταστάσεις, συμβάσεις, όνειρα και προσδοκίες.
Πρόζα, αλλά και μουσική (επί σκηνής από την Βέρα Χατζηπαπά) και μέσα στο βαγόνι ξετυλίγεται γλυκά και ζωηρά – ένα μιούζικαλ για δυο. Ένα μιούζικαλ – τσέπης. Και μια «Λαχτάρα για κεράσια», σε σκηνοθεσία του Ευθύμη Χρήστου.
Α, ναι : βρισκόμαστε κάπου στα 60ς και στα 70ς στην Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας (πολύ πριν Βαλέσα και Solidarność) .
Το έργο της Πολωνής Αγκνιέσκα Οσιέτσκα παρουσιάστηκε εδώ πρώτα σε σκηνοθεσία του Πολωνού ηθοποιού Ντανιέλ Ολμπρύχσκι, με την Τατιάνα Λύγαρη και τον Ανδρέα Νάτσιο στους ρόλους. Ήταν, διαβάζω, μάλιστα εκείνη η παράσταση, έμπνευση για την Τατιάνα Λύγαρη να δημιουργήσει την Αμαξοστοιχία-Θέατρο Το Τρένο στο Ρουφ
Το Τρένο του Ρουφ στις γραμμές της Κωνσταντινουπόλεως,
με τα βαγόνια της μουσικής και του εστιατορίου και του Orient Express. Και που εκείνο το βράδυ που πήγα και έβρεχε ήταν σα να ερχόταν από μακρινούς τόπους μυστηρίου.
Και ούτε που κατάλαβα για πότε φτάσαμε. Μια στάση όμως στο βαγόνι-μπαρ, προλαβαίνω.
