Περίμενα αυτή την ταινία από τη στιγμή, πέρσι το καλοκαίρι, που ο ίδιος ο Alexander Payne μας είπε γι’ αυτή και φανταζόμουν ιδανικά τον Payne να την σκηνοθετεί.
Γιατί είναι από τους δημιουργούς που δεν χρειάζονται μεγάλες φωνές, υπερθετικά και κραυγαλέα σχήματα, για να κάνουν ταινίες που τις παίρνεις τελικά μαζί σου για πάντα. Όπως το Nebraska, ή το Sideways, ή το The Descendants (Οι Απόγονοι, όπως αν θυμάμαι το είπαν εδώ).
Τέτοια ταινία είναι και το The Holdovers (Τα Παιδιά του Χειμώνα, το είπαν εδώ) απ’ την αρχή ως το τέλος της. Και “γράφει” Alexander Payne με μεγάλα γράμματα.
Σε ένα σχολείο/οικοτροφείο της Νέας Αγγλίας στα 70ς πλησιάζουν Χριστούγεννα και οι μαθητές φεύγουν για να κάνουν διακοπές στα σπίτια τους με τους γονείς τους. Μένουν πέντε παιδιά για διάφορους λόγους (απόστασης, οικογενειακούς) και μαζί τους ξεμένει και ο καθηγητής τους Paul Hunham (Paul Giamatti) που αναλαμβάνει να τα επιβλέπει.
Και δεν είναι ο τύπος που θα ήθελες να ξεμείνεις μαζί του, χρονιάρες μέρες κιόλας.
Γιατί όλοι το ξέρουν στο σχολείο – και ο κύριος καθηγητής δεν το κρύβει – ότι είναι αυστηρός, γκρινιάρης, κακότροπος, ειρωνεύεται και καλή κουβέντα από το στόμα του έχει χρόνια να ξεμυτίσει. Δυστυχώς έχει τέτοια ζόρια η ζωή.
Με μια εύνοια της τύχης τα παιδιά που έχουν μείνει στο σχολείο μπορούν να φύγουν τελικά, όλα, εκτός από έναν μαθητή, τον Angus Tully (Dominic Sessa). Και έτσι ξεμένουμε και εμείς με τους δυο και με την μαγείρισσα του σχολείου Mary Lamp (Da’Vine Joy Randolph). Κι εκεί αρχίζουν τα ωραία. Μάλλον τα πιο ωραία, γιατί το θέμα, το σκηνικό και οι χαρακτήρες έχουν πάει περίφημα και ως εδώ.
Αριστοτεχνικά και άψογα αισθητικά στις χειμωνιάτικες εικόνες, ξεδιπλώνεται η σχέση, βαθαίνει, δένει και ανοίγεται, εντός και εκτός των τειχών του σχολείου, με άλλες συναντήσεις και εξόδους, με πολύ χιούμορ, τρυφερότητα, οικειότητα, με ξεφλούδισμα της βιτρίνας και της καθημερινότητας που κρέμεται από πάνω σου αλλά δεν της χρωστάς και να την υπακούς πάντα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Payne αγαπάει πολύ τους χαρακτήρες του, αλλά δεν τους κάνει και χάρες.
Και στις πιο στρυμωγμένες στιγμές τους, εκεί που θέλεις να τους χτυπήσεις συντροφικά την πλάτη, νοιώθεις ότι αυτό που βλέπεις σε αφορά, κι εκείνοι στην οθόνη δεν είναι τόσο μόνοι όσο μπορεί να αισθάνονται.
Μετά και τις τελευταίες αποκαλύψεις (no spoiler), τελειώνουν και οι διακοπές των Χριστουγέννων, πέφτουν και τα γράμματα – διαπιστώνεις ότι έχεις δει μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Και όσο θυμάμαι πόσο συνεσταλμένα, ταπεινά και διακριτικά μας έλεγε γι’ αυτήν ο Alexander Payne – τόσο την χαίρομαι πιο πολύ ακόμη.
