Ήταν η πρώτη ταινία που είδα στην αίθουσα του Φεστιβάλ. Και ήταν η ταινία, Ο Κλεμμένος Πλανήτης Μου της Φαραχνάζ Σαριφί που κέρδισε τον Χρυσό Αλέξανδρο στο 26o Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης.
Και μέσα μου το έλεγα όσο παρακολουθούσα. Ότι είναι για βραβείο το My Stolen Planet. Αλλά και τι σημασία θα έχει για την Φαράχ το βραβείο, όταν η ελευθερία και η χαρά να ζεις ελεύθερος είναι όλα τα βραβεία μαζί. Σε ένα συναίσθημα. Το πιο πολύτιμο.
Η Φαράχ λοιπόν είναι ελεύθερη στον δικό της προσωπικό πλανήτη.
Αυτόν που φτιάχνει στην κάθε μέρα της με την χαρά, τον χορό, το τραγούδι και τα γέλια στο σπίτι και κοντά στους δικούς της ανθρώπους – στην διάρκεια της Ισλαμικής Επανάστασης. Κάτω από το μαύρο, την επιβολή, τον βαρύ νόμο, ο πλανήτης της Φαράχ έχει χρώματα και όνειρα.
Παράλληλα και μάλλον από τύχη πέφτουν στα χέρια της φιλμ, κομμάτια super8 ξεχασμένα, πεταμένα, παρατημένα, άλλων ανθρώπων που τα άφησαν πίσω τους ίσως και έφυγαν γι’ αλλού. Από τα θραύσματα η Φαράχ φτιάχνει ιστορίες και αποτυπώνει ζωές.
Και αυτά πλέκονται μαζί με την δική της καθημερινότητα,
στις ώρες που περνάει με την μητέρα της που πάσχει από Αλτσχάιμερ, στην επικοινωνία της με την Λεϊλά, που είχε φύγει από την χώρα, είτε έξω στους δρόμους που οι γυναίκες του Ιράν ενώνουν τις φωνές και δίνουν τις μάχες τους για να είναι ελεύθερες.
Ο Κλεμμένος μου Πλανήτης σφύζει από δύναμη και ορμή – και την συγκίνηση που φέρνει μαζί σε κάθε έκφανσή του ο αγώνας για την ελευθερία. Το δείχνει σαν ποίημα η ταινία της Φαράχ – σαν σπίρτο πριν μια θεσπέσια έκρηξη.
