Το Los Angeles έχει κάπου 900 φλιπεράκια σκορπισμένα δεξιά κι αριστερά – και σε ένα από αυτά άλλαξα τα φώτα. Μπλινγκ – μπανγκ και τα λοιπά.
Το σημείο έμοιαζε αρκετά ενδιαφέρον, ένα ολόκληρο τετράγωνο που το έκλειναν ψυχεδελικά γκραφίτι και φουτουριστικά σχέδια που ακόμη και αν στο ελάχιστο (ή και καθόλου) είσαι περίεργος, περνάς την πόρτα να δεις μέσα τι παίζει.
Αυτό έκανα.
Μπήκα διερευνητικά στο EightyTwo (έτσι λεγόταν αν και δεν θυμάμαι να είχα προσέξει το όνομα), κανείς δεν με ρώτησε πού πάμε ο Μάικ και εγώ – ελεύθερη είσοδος – περάσαμε μέσα στην ευρύχωρη (λέξη κλειδί) υποδοχή και δεν θα βγαίναμε παρά πολύ ώρα αργότερα.
Φυτά, πάγκοι, σταντς, παγκάκια…
Το μέρος ήταν κάτι ανάμεσα σε παλιομοδίτικο 70- 80ς arcade, σε lounge κλαμπ με μπαρ και DJ – που έπαιζε και πολύ ωραία ο τύπος – σε χώρο για να αράξεις και να περάσεις την ώρα σου και σε έναν παράδεισο από φλιπεράκια το ένα δίπλα στο άλλο περιμετρικά στην αίθουσα – και σε σειρές στο κέντρο – δελεαστικά ώστε να μην ξέρεις πού θα πρωτο – σταματήσεις.
Μήπως ονειρεύομαι; Pinball paradise!
Θα έμενα για μέρες εκεί. Αν δεν μέναμε τόσο κοντά ώστε να μπορούμε να περνάμε κάθε τόσο. Στεκόμαστε για λίγο έξω. Και ξανά μέσα. Το μέσα έμοιαζε με έξω, με μια μεγάλη αυλή και φοίνικες και βινύλια γύρω που οπωσδήποτε τους ταιριάζουν.
Τα μπλινγκ, ντιν, ίου, μπανγκ έπεφταν βροχή από τα μηχανήματα, αλλά αντί να σαμποτάρουν την μουσική του DJ, κόλλαγαν πάνω της χαρούμενα αυτοκόλλητα και vintage στάμπες.
Πήρα ένα Kill Screen με τεκίλα, λάιμ, φράουλα, βατόμουρο και κάτι άλλα και έπιασα πόστο μπροστά σε ένα Mars Attack. Φάτσα κάρτα στην οθόνη οι γνωστοί μας έξοχοι εξωγήινοι από τα 50ς, ιπτάμενοι δίσκοι και απειλή από το διάστημα. Ιδανικό σκηνικό.
Δεν πέτυχα κανένα φανταστικό σκορ αλλά δεν τα πήγα κι άσχημα. Ο Μάικ καλύτερα τουλάχιστον την πρώτη φορά στο EightyTwo. Τις άλλες που ακολούθησαν είχα ακονίσει τα αντανακλαστικά μου και παίζαμε στα ίσα (περίπου). Φυσικά επιστρέψαμε. Και πάλι …μπινγκ , μπλίνγκ , γκανγκ. Multibaaaaallll!
Δεν θυμάμαι από πότε κόλλησα με τα pinball. Σίγουρα πολύ πιο μετά από το Tommy των Who (που το έχω δει και μιούζικαλ στην Αγγλία) και πέρα από τις rock’n’roll φάσεις που περνάει ο άνθρωπος στη ζωή του. Τώρα το ξέρω και είναι μάταιο ν’ αντισταθώ. Κέρματα υπάρχουν.
Και είναι μόδα ξανά.
Οι καινούργιες μηχανές έχουν τσιμπήσει κάτι από τεχνολογία, αλλά αρκετά σοφά κράτησαν αποστάσεις ασφαλείας από αυτή.
Θα κρατούσα σε κάποια μικρή απόσταση και τους gamers με τα χάι-τεκ παιχνίδια τους, αλλά θα ήταν άδικο να στερηθούν την χαρά του pinball. Ρίχτε τους στα Σαγόνια του Καρχαρία και αφήστε τους ν’ απολαύσουν.
Επίσης, εκτός του ότι διεξάγονται τουρνουά και ανακηρύσσονται πρωταθλητές και pinball-ers με σειρά κατάταξης, έχει σχεδιαστεί στην Αμερική και χάρτης με τα σημεία που μπορείς να βρεις φλιπεράκι, χρήσιμο σε στιγμές στέρησης. Pinball παντού.
Πράγμα που φέρνει στο θέμα μας το νέο άλμπουμ του ράπερ MIKE από τη Νέα Υόρκη με τίτλο – μάντεψε! – Pinball και τα κομμάτια του σε συμφωνία με το παιχνίδι. Πρώτα από όλα στο εξώφυλλο και τα σημεία κρούσης της μπίλιας στα οποία παραπέμπει το track list.
O MIKE έχει έναν δικό του χαρακτηριστικό τρόπο στο λόγο και στο flow, συνήθως ένα αργό και ατμοσφαιρικό hip hop, το οποίο όμως στο νέο άλμπουμ επιταχύνει, το κάνει πιο ζωηρό, το φέρνει στην βιτρίνα. Μοιάζει με νέα αρχή ή με το απρόβλεπτο γκελ της μπίλιας πάνω στο λάστιχο. Έχει μαζί του τον Tony Seltzer στην παραγωγή και κάνουν δυνατό παιχνίδι. Σε ένα από τα κομμάτια, το On God έχει guest τον Earl Sweatshirt (δεν έκρυψε ποτέ τον θαυμασμό του γι΄αυτόν) και τον Tony Shhnow για να δώσει και η Ατλάντα το παρών.
Εν ολίγοις, ο MIKE με την άψογη τεχνική και την ευφάνταστη τέχνη του στο hip hop μετά το εξαιρετικό Burning Desire λίγους μήνες νωρίτερα, συνεχίζει να κρατάει ψηλά τον πήχη, εκσφενδονίζοντας τις μπίλιες σε φανταστικές τροχιές. Bonus Game και ιδού πώς το κέρδισε :
