Δηλαδή τι; Να μην κεράσεις ένα φλυτζάνι τσάι; Τι ψυχή έχει ένα τσάι; Ένα τσάι λέμε.
Ο άλλος (που του ‘λαχε το ίδιο- περίπου) ήταν στα χιόνια, έφυγε το αμάξι, αναποδογύρισε, είχε ατύχημα, τον μάζεψε εκείνη από τα βουνά και the rest is Stephen King – fiction (που λέει ο λόγος, γιατί τέτοια, πάνω-κάτω έργα παίζουν κι αλλού, real life ακριβώς).
Αλλά ένα τσάι στο μπαρ κέρασε ο άνθρωπος (ο Richard Gadd – στο έργο ως Donny Dan) και από εκεί ξεκίνησαν όλα. Η Μάρθα ήπιε το τσάι αλλά λιμπίστηκε μπισκοτάκι και τον Donny.
Από εκεί και μετά, δεν πήγε καλά το πράγμα.
Η Μάρθα κάθε μέρα στη μπάρα, [Ταρανδάκι μου! (baby reindeer)], ο Donny μέσα από την μπάρα, τι κάνει πώς να το χειριστεί, να την κρατήσει σε απόσταση αλλά κολακεύεται κιόλας. Μπερδεμένος ο Donny, αποφασισμένη για όλα η Μάρθα the stalker, αγριεύει το σκηνικό και όλο και περισσότερο μπερδεύεται με τα πρόσωπα που μπαίνουν στο κάδρο.
Με πλήρη ειλικρίνεια – ο Gadd τα βγάζει όλα στη φόρα.
Σε μια γενναία στροφή το παίρνει αλλιώς και πετάει τα βάρη από πάνω του στη σκηνή του stand up comedy που κάνει – και εν τέλει κάνει και την σειρά – αυτοβιογραφική – που τώρα την προβάλλει το Netflix (Baby Reindeer).
Κωμωδία και ψυχολογικό θρίλερ με δραματικό βάθος και what’s next ύψος. Καθώς επεισόδιο με το επεισόδιο ξεφλουδίζει από την επιφάνεια υπαρξιακούς κόμπους, εσωτερικές λακκούβες, άγχη, πάθη, ανασφάλειες, αδιέξοδα, μοναξιά και απομόνωση και άλλα άνθη της εποχής. Προσωπική, αληθινή ιστορία, τσάι και συμπάθεια. Για να δεις ότι και η συμπάθεια θέλει τις αποστάσεις της.
