Ο χρόνος είναι μυστήριος τύπος. Ούτε χάρες κάνει, ούτε υποσχέσεις κρατάει, ούτε άξιος εμπιστοσύνης είναι, αλλά μπορεί να φέρει τα πιο απίθανα πράγματα. Να τραβήξει ένα νήμα από τα παλιά και να ξηλώσει το παρόν, να σηκώσει μια πέτρα από το τώρα και να βγει σε μια τρύπα του χτες. Να φέρει στο φως, να ρίξει στη σκιά, να ενώσει και να σπάσει.
Χρόνος είναι, ό,τι θέλει κάνει. Και τις παρέες, τις πιο δεμένες, τις πιο ‘ζεστές’ μπορεί να τις στέλνει, αν θέλει, μακριά, ακόμη κι αν ζούνε δίπλα-δίπλα. Και πάλι συναρπαστικά, με τον δικό του τρόπο να τις ξαναδένει και εκεί να γεννιούνται καινούργιες ιστορίες και από αυτές, υλικό λογοτεχνίας.
Και από εκεί ξεκινάει η Αγνή Διαδήλωση, το μυθιστόρημα της Ελένης Βερναδάκη, με ένα ‘κλείσιμο ματιού’ στον χρόνο και στους δρόμους του (άλλωστε εκεί έξω τρέχουν οι διαδηλώσεις) – Έτσι τρέχουν και οι ιστορίες των πρωταγωνιστών, στέλνοντας τις δεκαετίες σε τρελούς ρυθμούς και άλλες ζωές.
Μια επανένωση παλαιών συμμαθητών από τις αρχές των 90ς – «γενιά των καταλήψεων» – στέκεται σαν αρχή για να μπουν νέα ερωτήματα, ίσως και κάποια να απαντηθούν.
Οι φίλοι θα ξαναβρεθούν. Οι απόντες δίνουν κι αυτοί «παρών» – πρόσωπα, σχέσεις, συνθήκες, περιστάσεις, τραύματα, ζωές με φόντο ηχηρό, των δεκαετιών και των στιγμών που αλλάζουν. Στις εποχές, στα κινήματα, στην πολιτική, στην κοινωνία, όλα όσα έρχονται μαζί με την ηχώ των διαδηλώσεων αέναη στις μέρες.
Οι Λυκάνθρωποι, όπως είχαν τότε βαφτίσει την παρέα βρίσκουν χαμένα ίχνη και συναντούν αποκαλύψεις. Συναισθήματα και λόγια που, τώρα που τα ξανακούν και φτάνουν στ’ αυτιά αλλιώς. Συνεκτικός ιστός και κώδικας, ανάγλυφα σε όλα αυτά και στην κόψη της αφήγησης, πότε σαν σκληρό ροκ και αλλού σαν μπαλάντα που χαϊδεύει και γλυκαίνει πληγές – η γραφή της Βερναδάκη.
Γεννημένη στην Γερμανία, από γονείς Έλληνες μετανάστες, επέστρεψε νωρίς μαζί με την οικογένεια στην Ελλάδα – Αθήνα και Θεσσαλονίκη όπου η Ελένη ζει από τα δεκάξι της χρόνια.
Όπως οι πραγματικότητες των φίλων έχουν αλλάξει, λιγότερο ή περισσότερο, οι ζωές τέμνονται ξανά διαφορετικά και η μεγάλη ιστορία που ξεδιπλώνεται στις σελίδες της Aγνής Διαδήλωσης ταξιδεύει και φλέγεται.
Δεκέμβρης 2016 Θεσσαλονίκη. “Ρόρυ, θα αργήσουμε παιδί μου. Εντάξει, κούκλος είσαι, φτάνει!” Ο Βασίλης το εννοούσε. Στεκόταν ώρα πίσω από τον παλιό φίλο του, ακουμπισμένος στην κάσα της πόρτας του δωματίου των φιλοξενουμένων. Θαύμαζε – ή μάλλον για την ακρίβεια, χάζευε) σαστισμένος τον ξανθό μυώδη άντρα (που πριν είκοσι πέντε χρόνια ήταν ένα αδύνατο κορίτσι) ν’ αλλάζει πουκάμισα και παντελόνια με γκριμάτσες ανικανοποίητου θεατρίνου…
1992, Απρίλης. Never mind. Σπίτι της Μάρας. Απόγευμα. Υποτίθεται πως μελετάμε παρέα εν όψει της δεύτερης απόπειρας να περάσουμε τις εισαγωγικές, καθώς οι πανελλαδικές του ’91 για τους εναπομείναντες Λυκάνθρωπους δεν στάθηκαν παρά μια φάρσα. Μα απλώς περιμένουμε τους γονείς της να πάρουν δρόμο για μια κοινωνική εκδήλωση, από αυτές που πρωτοστατούν οι γιατροί (τα ξέρω από τον δικό μου τον μαλάκα γιατρό-πατέρα), ώστε να βάλουμε τέρμα στο πικάπ τον νέο δίσκο των Nirvana. Ένας δίσκος που μας προκάλεσε ,και στους τέσσερις , λυσσασμένο και παγανιστικό πόνο. Ένας δίσκος που, δίχως την παραμικρή αμφιβολία ηχογραφήθηκε στην Αμερική με μοναδικό σκοπό να ταξιδέψει μέχρι τη Θεσσαλονίκη των απεγνωσμένων Λυκανθρώπων, που αλυχτούσαν εδώ κι έναν χρόνο πυροβολημένοι και πιασμένοι σε δόκανα. Ένασ δίσκος που τα τραγούδια του μιλούσαν για τον Μιχάλη μας και τον Ρόρυ μας. Και που ο τραγουδιστής , όσο κι αν κοροϊδεύουν τώρα- και τότε- οι ψαγμένοι, εκλεπτυσμένοι προγκρεσιβάδες , έσκιζε τις καρδιές μας με το ξανθό, αγνό του βλέμμα, το ανυπεράσπιστο ξεχειλωμένο πουλόβερ, τη βραχνιασμένη από τις απανωτές κακοποιήσεις του, φωνή.
Η Αγνή Διαδήλωση της Ελένης Βερναδάκη κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πηγή.
