Τι τύχη μπορεί να έχει ένα θρίλερ – οποιοδήποτε – μπροστά στην θριλερική μας καθημερινότητα, όπου ψυχοπαθείς εκτελεστές πληρωμένων συμβολαίων χτυπάνε αλύπητα (καλή τύχη σε όλους μας!)? Και όμως, πέρα από το τυχαίο και το τρομακτικό και την αφοσίωσή μου στο είδος – και στα είδη του – τσίμπησα προχτές θριλεράκι στα όρια του cult, με ψυχολογικές αναφορές, σαρδόνιες ματιές στα κλισέ του τρόμου και έναν απρόσκλητο, ευγενικό επισκέπτη, που, όμως δεν είναι αυτός που φαίνεται, αλλιώς τι σόϊ θρίλερ θα ήταν; Στο ρόλο του The Guest, ο βρετανός Dan Stevens (του Downton Abbey😉 που από καλός και επικίνδυνα σέξι γίνεται σκέτα επικίνδυνος και τρομακτικός με μεγάλη επιτυχία μάλιστα καθώς περνάει εντυπωσιακά και ένα βλέμμα από τον καλό του εαυτό στον άλλο.
Η ιστορία ξετυλίγεται σε Halloween σκηνικό με κολοκύθες και φαντάσματα και άλλες φθινοπωρινές τρομακτικές υπάρξεις, μεταξύ των οποίων και ένα CD με 80ς μουσικές και συνθεσάιζερς, που αρέσει στον Guest Ντέιβιντ και η κόρη της οικογένειας ετοιμάζει ένα για χάρη του. Το ελέκτρο θέμα ‘τρέχει’ και στις σκηνές της αγωνίας και δηλώνει έξυπνα (όχι πως δεν το έχεις καταλάβει ως εκεί) τις προθέσεις του σκηνοθέτη AdamWingard, να κάνει μια ταινία με χιούμορ που όμως δεν είναι το γνωστό χοντροκομμένο αστείο του τρόμου για κατανάλωση, αλλά μια άλλου είδους πινελιά. Εντάξει, βέβαια, ο Wingard είχε κάνει και εκείνο το You’re Nextμε τους μυστηριώδεις δολοφόνους με τις μάσκες που αν το έχεις δει δεν το ξεχνάς και δεν ξέρω τι λένε οι ειδικοί, αλλά νομίζω ότι αυτός ο τύπος έχει τον δικό του τρόπο με τον τρόμο. Για την ώρα πάντως, όπως λέει και η ταινία, μην ανοίγεις εύκολα την πόρτα σου όταν σου χτυπάνε το κουδούνι. Εκτός αν μένεις στον Πύργο του Ντάουντον και έχεις υπηρετικό προσωπικό. Δηλαδή τότε ο Guest είναι ήδη μέσα.