Οι ετικέττες δεν μ’ αρέσουν, αλλά αν είναι να διευκολύνουν το θέμα, ναι, μπορούμε να το πούμε-το λέμε άνετα- είμαι Rockwave βετεράνος -Με όλα τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα-
υπάρχουν και τέτοια, όπως το ότι δεν θα νοιώσω ξανά την έξαψη της πρώτης φοράς.
Έχω δει ως τώρα τα Rockwave να περνούν και με διαφορετική θέα, την πανοραμική από μια απόσταση, από μπροστά κοντά στη σκηνή με το hardcore κοινό, από την θέση-πλάι- στην-κονσόλα που έχει και τον καλύτερο ήχο, από τα παρασκήνια και τα VIP , από τον μύθο ως την πραγματικότητα.
Ήμουν, για να καταλάβεις, στο Rockwave, πριν το Rockwave!
πριν το πρώτο κύμα, στην αρχή, όταν ξεκινούσε βροντερά ως Rock of Gods. Για την ακρίβεια, ήμουν πριν αρχίσει και το Rock of Gods, όταν ο Νίκος Λώρης μια ωραία ημέρα, καλοκαιρινή με ξενάγησε στο χώρο. Εκεί στη Δραπετσώνα ο Λώρης έβλεπε ένα φεστιβάλ να γεννιέται, εγώ έβαζα τη φαντασία μου να δουλεύει. Τα «Νέα», η εφημερίδα που εργαζόμουν έγινε τότε μιντιακός χορηγός (προτού καλά καλά η ιδέα των media χορηγών μπει στο μυαλό πολλών).
Ότι θα μας έφτανε η περιπέτεια ως εδώ, τόοοοσα (τριάντα) χρόνια μετά, να είναι πλέον ένα από τα πιο αναγνωρισμένα φεστιβάλ παγκοσμίως, αναρωτιέμαι αν μπορούσε να το δει κανείς τότε. Ίσως μόνο ο Λώρης.
Το πρώτο, το Rock of Gods ήταν παιδί της DiDi Music και της Άνωσης που μαζί το 1996 κατέβασαν στην Αποβάθρα 3 του Πειραιά, το πρώτο γερό line up.
Στην ροκ ιστορία του τόπου σίγουρα φιγουράρει ο Ιggy Pop να συνεχίζει απτόητος μετά το μπουκάλι στο κεφάλι εκείνο το θρυλικό bloody good σόου του εν μέσω ροκ καταστάσεων, άλλων προβλέψιμων άλλων απρόβλεπτων, με φόντο τα πλοία που σάλπαραν για τα νησιά. Και εγώ ευτυχής, σε εποχές που οι εφημερίδες κάλυπταν συνήθως μόνο ροκ επεισόδια, να γράφω από εκεί για το φεστιβάλ, rock at heart.
O Iggy κάτι δείχνει
Η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί, αλλά την δείχνει και η συνέπεια
και το ροκ φεστιβάλ που αγαπήσαμε επανέρχεται ως Rockwave πια με όνομα και δροσιά την επόμενη χρονιά, σε νέο χώρο.
Αποχαιρετώ τις ωραίες ταβερνούλες που είχαμε αγαπήσει στη Δραπετσώνα και δίνω το ρεπορτάζ μου από το γήπεδο του Απόλλωνα στη Ριζούπολη. Sisters of Mercy και Megadeth και Χάρης και Πάνος και Πυξ Λαξ, το ροκ κοινό μοιράζεται και ενώνεται φεστιβαλικώς με τρόπους που σιγά-σιγά ανακαλύπτει.
Μην ανησυχείτε- δεν θα πιάσω ένα-ένα όλα τα Rockwave αλλά θα μείνω για λίγο στο Νο3,
που μου είχε αρέσει ιδιαιτέρως και δικαιολογούσε και το όνομά του αφού γινόταν στην παραλία της Φρεαττύδας.
Πολλοί ενοχλήθηκαν από την άμμο, εγώ όχι. Είχα χτυπήσει το πόδι μου την προηγούμενη μέρα και
πέρασα αρκετή ώρα backstage παρέα με καλούς φίλους, μεταξύ των οποίων ο πολύ- αγαπημένος μου Nick Cave.. Και τι δεν είδαμε εκεί στην παραλία!- τους Pulp, τους Sonic Youth, τους Portishead, τους Spiritualized …και βάλε. Ανταπόκριση από το «μέτωπο», σταθερά, μα πώς να μεταφέρεις στο χαρτί τις αέρινες ακροβατικές κινήσεις του Jarvis Cocker; Μήπως είχε και πανσέληνο; Μπορεί και να είχε.
Aggelakas rules
Μεγαλώνουμε με το Rockwave, γινόμαστε καλύτεροι (;) άνθρωποι και καλύτεροι, θέλω να πιστεύω, μουσικοί ανταποκριτές , διανύουμε αποστάσεις, συναντάμε ανθρώπους, χαιρετιόμαστε με έναν rockwave κυματιστό νεύμα χαρακτηριστικό της φυλής. Γκρινιάζουμε και διαμαρτυρόμαστε, για τις ουρές στα μπαρ και για την ταλαιπωρία στο δρόμο, για το line up που κάτι τού ξεφεύγει.
Μεγαλώνει όμως και το Rockwave μαζί,
και ωριμάζει και γίνεται καλύτερο και μετά από περιπλανήσεις εδώ κι εκεί μετακομίζει-παίρνει την μεγάλη απόφαση και μετακομίζει-έξω από την πόλη, στη Μαλακάσα και εκεί υψώνει σημαία του στιλ εδώ είναι το σπίτι μου. Terra Vibe. Κοπιάστε.
Ήταν εκείνη η χρονιά, που κοντέψαμε μαζικά να τρελαθούμε και τρέχαμε και δεν φτάναμε από τον Τιέστο τον επίσημο Ολυμπιακό μας DJ στο δικό μας Rockwave-με Peter Gabriel στο πρόγραμμα εκεί τους πράσινους αγρούς του κόμβου της Μαλακάσας.
Δόξες μεγάλες η Μαλακάσα που δεν είχε δει ούτε στα πολλά τα χιόνια. Από τους Metallica ως τους Black Eyed Peas, από τους Black Sabbath ως τον Manu καλή ώρα και την αιθέρια Lana Del Rey, νεραϊδούλα στο δάσος του Terra Vibe.
o Fat Boy Slim κάνει πάρτι
Το Terra Vibe το ίδιο έμελλε να γίνει τo hot spot από πολλές απόψεις.
Φλέγον ζήτημα! – πού να παρκάρω – πόσο να περπατήσω – και πόσο έχουν πάει τα διόδια; Θα πεις, αν είσαι ροκ, δεν τα φοβάσαι, αλλά αυτά είναι θέματα που απασχόλησαν το φεστιβάλ, που κι αυτό, στην πορεία της βελτίωσης βρισκόταν.
Στο μεταξύ, στη δουλειά συνεχίζω να γράφω χιλιόμετρα,
εντός κι εκτός Terra Vibe ώστε να μεταφέρω στον αναγνώστη το κλίμα και την αίσθηση του ροκ φεστιβάλ με τις dance προεκτάσεις του όπως πχ του FatBoy Slim το dance Ευαγγέλιο, αλλά και της ποιήτριάς μας, της Patti Smith τα ιερά λόγια, μια και η μουσική είναι μία και εκτιμώ τις εναλλαγές στο ύφος.
Μου έχουν μείνει εικόνες από εκστασιασμένους φαν των Prodigy και άλλες από το έτοιμο για όλα ποίμνιο του Ozzy. Από βροχές και καταιγίδες και έκτακτα σοβαρά περιστατικά (Depeche Mode, θυμάστε;) και από το Rockwave να δέχεται σθεναρά την οργή της oικονομικής κρίσης και να αντιστέκεται….to be continued. Και ραντεβού και φέτος.
