Κατά τη γνώμη μου είναι το The Answer is Blowing in The Wind του παγωτού, το Hey Jude του, είναι το Vertigo της κρέμας-βανίλια-σιρόπι με απολαυστικό σασπένς γεύσεων ως την τελευταία κουταλιά.
Ποιος δεν θυμάται το Κοκτέιλ της Δέλτα – το Rocket της Έβγα; Δεν ήταν παγωτό-ήταν επιστήμη ολόκληρη. Όλα μελετημένα. Πρώτα από όλα το κυπελλάκι του, είχε μια πονηριά-ήταν πιο στενό από τα άλλα, περίπου σαν τα ποτηράκια τα πλαστικά ενώ το κουταλάκι που έπαιρνες μαζί ήταν διαφορετικό από τα άλλα, ψηλόλιγνο. Με περιφερειακή έτσι κίνηση του κουταλιού και καθώς έλειωνε το παγωτό, έπαιρνες μαζί την τριπλή μαγική γεύση:βανίλια (το κυρίως μέρος)-σιρόπι σοκολάτα-σιρόπι βύσσινο. Ευφυές. Όσο περισσότερο έλειωνε, τόσο πιο μεγάλη η απόλαυση.
Σαν το Κοκτέιλ για μένα, δεν έχει! Και δεν το λέω μόνο για τη γεύση του. Ήταν το αγαπημένο παγωτό της Νόνας. Απογευματάκια-εκεί κάπου μετά τις πέντε, που ξεμυτίζαμε για να συνεχίσουμε το παιχνίδι, ήταν η ώρα
του παγωτού.- Η Νόνα ποτέ δεν ήθελε κάτι, σε όλη της τη ζωή δεν ζητούσε ποτέ τίποτε, είχε μια χάρτινη βεντάλια κι έκανε αέρα-κι εμείς, που θέλαμε παγωτό, θέλαμε να δροσίσουμε και τη γιαγιά μας. Έλα βρε Νόνα, πάρε κι εσύ ένα παγωτάκι, πες μας τι να σου φέρουμε, τι θέλεις; Με τα πολλά, μας έλεγε-εντάξει, μια κρέμα…Κάθε φορά, μια κρέμα.
Και της φέρναμε ένα Κοκτέιλ, που ξέραμε ότι της άρεσε πολύ. Τη δροσιά του να’ χετε, έλεγε η Νόνα. Πολλές φορές δεν τη ρωτούσαμε, το φέρναμε. Και μετά που βγήκαν ένα σωρό άλλα παγωτά και εμείς δοκιμάζαμε νέες γεύσεις, αχτύπητους πυραύλους, πολύχρωμες γρανίτες, η Νόνα πάντα διάλεγε το Κοκτέιλ της.
Κυκλοφορεί, λοιπόν, ακόμη εκεί έξω. Και πάω να το αναζητήσω στα ψυγεία.
Στο μεταξύ-τι θυμήθηκα! Τι ήταν και εκείνο το άλλο;-Το Σουλτάνα; Ένας θόλος από σοκολάτα, μέσα κακάο και σιρόπι σοκολάτα; Θα μπορούσε να γινόταν «εργαλείο» εκβιασμού-να σου δίνουν να δοκιμάζεις, να σταματάνε, να σου ζητάνε πληροφορίες για να σου δώσουν λίγο ακόμη. Άπαιχτο. Και αυτό το όνομα ; ‘Σουλτάνα’ –τι συνειρμός! Σε κάποια Σουλτάνα φαντάζομαι θα άρεσε πολύ η σοκολάτα. Και όχι, όχι όπως μπορεί κανείς να υποθέσει ένα κανταϊφι-εκμέκ.
Μια που βρισκόμαστε στα αμαρτωλά χωράφια της σοκολάτας, τολμώ να ανασύρω ένα θρύλο-το παγωτό ξυλάκι σοκολάτα Παπασπύρου σε ένα καφέ-χρυσαφένιο περιτύλιγμα, σοκολάτα επικάλυψη και μέσα-ε, ναι,σοκολάτα. Τόσο φανταστικό, ιδεατό, Πλατωνικό-που πια δεν είμαι σίγουρη, αν υπήρξε πραγματικά ή αν ονειρεύτηκα.
