Ένας αχτύπητος συνδυασμός Christopher Nolan – Hanz Zimmer, σκηνοθεσία/μουσική με κινηματογράφηση υπερ-θαυμαστή και βαθειά βουτιά στην ψυχή του ανθρώπου, που είναι, ως γνωστόν, ικανός για τα χειρότερα αλλά είναι και τα καλύτερα. – Η Δουνκέρκη.
Ένας Nolan που μπορεί να είναι ταυτόχρονα Ken Loach και Tony (αλλά και Ridley) Scott που απογειώνει το συναίσθημα και κρατάει δεμένο τον θεατή στη θέση του με τη βουβή βοή του πολέμου, τις δωρικές ερμηνείες των ηθοποιών.
Σα να έχουν γίνει εκείνες οι πρισματικές πραγματικότητες του Μemento, κόκκοι βρεγμένης
άμμου της Δουνέρκης, καθώς ο Nolan καταπιάνεται με αληθινούς υπερήρωες.
Η πολεμική του ταινία; Ναι γιατί όλα όσα μας δείχνει είναι ο πόλεμος.
Α, #και ναι: πάλι οδηγεί (πιλοτάρει για την ακρίβεια) ο Tom Hardy. #και ναι (2), ο Harry Styles είναι και καλός ηθοποιός.
