Wonder Wheel – Aν ο κόσμος του σινεμά είναι βαθιά χωρισμένος σε εκείνους που αγαπάνε τον Woody Allen και σε εκείνους που βαριούνται Woody Allen, κρατάω σταθερή τη θέση μου και είμαι με τους πρώτους.
Η τελευταία του ταινία όμως το Wonder Wheel με έστειλε σε ένα παράξενο μέρος, σε μια ενδιάμεση κατάσταση, μια αίθουσα αναμονής, ανάμεσα στην πρώτη κατηγορία και την δεύτερη, αν και πάλι, σαφώς πιο κοντά στην πρώτη ήμουν. Ας είναι. Έχει ο καιρός γυρίσματα. Και ο Woody υποθέτω επίσης κάποια αυτή την ώρα που τα λέμε.
The Square – Το Τετράγωνο του Ruben Östlund, θα με «κάλυπτε» περισσότερο αν λεγόταν Το Πολύγωνο, καθώς άνοιγε θέματα, το ένα μετά το άλλο, με το περιεχόμενο και την ματιά του εκλεκτού Σουηδού (που πήρε με τη γεωμετρία του και το βραβείο στις Κάνες). Ενδιαφέρον τα μάλα – δεν μαγεύτηκα – και του αναγνωρίζω ότι ενώ θα μπορούσε να κάνει πολλή πλάκα με όλον εκείνο τον κόσμο της Τέχνης που περιέγραφε, συγκρατήθηκε μένοντας σε κάποιες χαρακτηριστικές σκηνές, και το άλλο, ότι έφτιαξε έναν πολύ ζωντανό/αληθινό χαρακτήρα στον πρωταγωνιστή του (τον Δανό Claes Bang) που τη μια ήθελες να αγκαλιάσεις και την άλλη να τον πλακώσεις στα χαστούκια (το δεύτερο περισσότερες φορές).
Αλήθεια: Πώς θα ήταν αν το The Square το είχε σκηνοθετήσει ο Woody Allen; (και αν ο Σουηδός είχε το Wonder Wheel); Και ποιος θα έβγαινε νικητής σε μια φανταστική αναμέτρηση του ανθρώπου – θηρίου (The Square) με τον πυρομανή πιτσιρικά (Wonder Wheel);
The Florida Project – Τα προβλήματα της διπλανής πόρτας (του Μοτέλ) είναι δικά μας. Απάντηση από την οθόνη σε όλους εκείνους που εκνευριστικά επιμένουν πως η ευτυχία είναι επιλογή. Είναι δικαίωμα, φίλε, και σου το κλέβουν. Wake up.
Eπίσης στο Florida Project : πώς να κινηματογραφείς παιδιά να παίζουν. Μάθημα στις σχολές κινηματογράφου. Όλοι μικροί, μεγάλοι σε ερμηνείες που έκαναν την ταινία ρεαλιστικά να απογειώνεται ενώ η δράση της “περιοριζόταν” σε καθημερινές ‘φέτες’ ζωής. Ο σύλλογος θαυμαστών Willem Dafoe (στον οποίο βεβαίως και ανήκω) χάρηκε επίσης πολύ με το όλο (Florida) Project .
