O Kendrick Lamar πήρε βραβείο Pulitzer. Μεγάλη αναγνώριση για τον ίδιο και το hip hop ολόκληρο, για τη μουσική που γεννιέται στους δρόμους και αν χάσει την επαφή της με τους δρόμους χάθηκε κι αυτή σαν φούσκα, τόσες και τόσες φούσκες. Το χάρηκα! Για τον Lamar.
Και εντάξει, η άποψή μου για τα βραβεία και τις διακρίσεις δεν αλλάζει.
Δεν νομίζω ότι ο αληθινός καλλιτέχνης τα έχει ανάγκη. Το σύστημα τα έχει ανάγκη, βέβαια θα υπάρχει και χωρίς αυτά αυτό, αλλά τέτοιες αναγνωρίσεις το κάνουν να δείχνει πιο ανθρώπινο.Όσο γίνεται.
Η δική μου εμπειρία με τον Lamar
ήταν μέσα από τα κομμάτια και τα άλμπουμ του που είχα αρχίσει να ακούω συνέχεια και να επιστρέφω σε αυτά – τα βινύλια τα έχω βάλει μπροστά και τα ξαναφέρνω εκεί μπροστά μετά από καινούργιες αφίξεις. Όσο πιο πολύ μπαίνω στον κόσμο του τόσο πιο ανεξάντλητο τον βρίσκω. Συντονισμένος με την παγκόσμια κουλτούρα, τη δυναμική του black lives matter με αυθεντική ποιητική φλέβα. Μαχητής των δρόμων που “μεταδίδει” κεφάλαια της Ιστορίας τη στιγμή που συμβαίνει και είναι και ο ίδιος μέρος της.
Ιδέες, δομές και φόρμες, συνεχής ανανέωση. Για το hip hop μιλάω και αυτό στο οποίο εξελίσσεται.
‘Εγραφα λοιπόν για τον Kendrick Lamar με ενθουσιασμό.
Μετά ξαναδιάβαζα εκείνα που έγραφα και αναρωτιόμουν μήπως ήμουν λίγο υπερβολική. Να βάζω στο ίδιο κείμενο τον Lamar και τον Miles Davis. Και ξανάκουγα το Kid, το Butterfly, το Damn και δεν άλλαζε αυτό που σκεφτόμουν. Ούτε αλλάζει η άποψή μου για τα βραβεία. Απλά ο τύπος είναι σπουδαίος. Η ζωή του είναι η μουσική και οι ιδέες που συλλαμβάνει και πλάθει μέσα στα κομμάτια του. Είναι ένα νέο είδος καλλιτεχνικής ύπαρξης. Με την έννοια ίσως που θα όριζες τον Bob Dylan. Δηλαδή τα πράγματα μετά θα είναι αλλιώς. Αν και ποτέ δεν ξέρεις πώς θα είναι τα πράγματα.
