Ήμουν στη Βάρκιζα, μια από εκείνες τις μέρες που κατεβαίναμε από το πρωί στη θάλασσα και μαζευόμασταν το βράδυ. Καθόμασταν συνήθως στο τρίτο μπαρ της πλαζ (έτσι τη λέγαμε, δεν την λέγαμε resort) γιατί εκεί μπροστά είναι η καλύτερη θάλασσα, είχε πάντα λιγότερο κόσμο, πάνω-κάτω γνωριζόμασταν και ήταν και τα αλμυρίκια δίπλα που εκτός από την σκιά τους ξεδίπλωναν κι όλη τη μυρωδιά του καλοκαιριού.
Είχα πάρει μαζί μου εκείνο το τεύχος του Les Inrockuptibles. Το θυμάμαι σα να το’ χω μπροστά μου τώρα.
Στο εξώφυλλο οι Beach Boys,
μέσα σε ένα vintage station wagon που έμοιαζε με τα κλασικά woodies αραγμένο πάνω στην άσπρη άμμο. Αύγουστος του 1962, Los Angeles. από την σειρά φωτογραφιών του Michael Ochs. Ανάμεσα στα πέντε αγόρια – τι άλλο; – η σανίδα του surf .
Ο Βrian Wilson πίσω στην καρότσα και μάλλον στη σκιά, αφού υπήρχαν και κλαδιά από φοίνικες σαν σκεπή στο αμάξι. Les Inrocuptibles. Καλοκαίρι ’92, διπλό τεύχος. Αφιέρωμα, πολυσέλιδο, Beach Boys – On l’ histoire d’ un Genie – Brian Wilson.
Βούτηξα στις σελίδες του μεγάλου αφιερώματος.
Θα εξασκήσω, είπα, και τα γαλλικά – μέσα από το Surfin’ USA και τα Pet Sounds. Ήταν τα τραγούδια τους και η ιστορία κι αυτός ο μυστηριώδης τύπος, η ιδιοφυία μουσικής που προσπαθούσα ακόμη να καταλάβω.
Ο ήλιος έκαιγε, οι φωνές ξεμάκραιναν, οι Beach Boys ακούγονταν όλο και πιο δυνατά μέσα μου. Κάθε τόσο έμπαινα στη θάλασσα, κολυμπούσα λίγο και πάλι πίσω στις σελίδες. Το Inrocuptibles μύριζε θάλασσα. Love & Mercy.
Μυστήριο κάτω από τον ήλιο – ποιος στ’ αλήθεια ήταν ο κύριος Brian Wilson κάτω από τα λουλουδάτα πουκάμισά του; Τι είχε ανακαλύψει; Γιατί όσο πιο απλά έδειχναν όλα τόσο πιο σύνθετα ήταν; Τι έκαιγε το μυαλό του σαν μεσημέρι στην καυτή πέτρα των Κυκλάδων; God Only Knows.
-Το ξεκοκκάλισες, μου έλεγε η μάνα. Έτσι λέγαμε για τα περιοδικά που τα διαβάζαμε από την πρώτη σελίδα ώσπου να κλείσουμε και την τελευταία.
Δεν τον άφησα από τα μάτια μου – έγινα κι εγώ surfer at heart (γλιστρώντας κάπου κάπου και πάνω στο κύμα). Κόλλησα με τη μουσική για τα καλά. Και καλά, για τη θάλασσα μη λέμε.
Ως τώρα που ακούω τους Beach Boys και όλο τους το μεγαλείο να αντηχεί μέσα στα χρόνια, νοιώθω πως η μαγεία του Brian Wilson θα μείνει καλά φυλαγμένη, σαν κάτι που το πήρε το κύμα. Και που το φέρνει όμως κάθε τόσο πίσω σε εμάς.
