Mε την αδημονία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο, τη γραβάτα σχεδόν λυμένη γύρω από το λαιμό και μια σταθερή αγωνία μήπως και τους εγκαταλείψει το αποσμητικό την κρίσιμη στιγμή, τα στελέχη τρέχουν να προλάβουν. Ξέρουν καλά πως είναι θέμα χρόνου, γιατί αν δεν προλάβουν αυτοί θα προλάβουν οι άλλοι. Το σήμερα –το έχουν μάθει πια καλά τα στελέχη αυτό – είναι ήδη χτες και χτες δεν θυμούνται καν τι έφαγαν.
΄Ενας εσπρέσο παγώνει μονίμως μπροστά τους , ενώ έπρεπε ήδη να βρίσκονται στην αίθουσα του σεμιναρίου, του τρίτου μέσα σε ένα μήνα , για τις νέες τάσεις ,οι οποίες έως ότου εκείνοι καθίσουν σαν επιμελείς μαθητές στη θέση τους ,έχουν ήδη αρχίσει να παλιώνουν. Και τα στελέχη δεν προλαβαίνουν. Θέλουν να είναι εκεί, πριν άλλο στέλεχος –λαγός τους προλάβει.
Τεντώνουν τα αυτιά να ακούσουν, απλώνουν τις κεραίες να πιάσουν το μήνυμα και ονειρεύονται μια μέρα που θα μένει ακίνητη και τίποτε δεν θα αλλάζει, που δεν θα χρειάζεται να κάνουν πως ξέρουν , ενώ ιδέα δεν έχουν, πως δεν θα τους ζητηθεί να αποφασίσουν ενώ αγνοούν τι τρέχει γύρω τους. Γιατί γύρω τους τρέχουν πολλά. Το web βράζει ,οι μόδες ασθμαίνουν, οι δρόμοι γλιστράνε συνεχώς, οι αίθουσες των αεροδρομίων γεμίζουν όλο και πιο πολύ άγχος. Γιατί εδώ που τα λέμε, μέσα στην βιασύνη – και τα στελέχη άνθρωποι είναι – υπάρχει ο κίνδυνος να προσπεράσουν κάτι, μια τρελή ιδέα –έτσι τους φάνηκε στην αρχή- σαν εκείνη που κάποιος θα κατέβαζε να δει ταινίες από το ίντερνετ, ή θα ανέβαζε τα βίντεο που έφτιαχνε στο σπίτι –και μετά να μετανιώσουν πολύ για αυτό. Ποτέ δεν ξέρεις. Αυτό είναι που τους φοβίζει περισσότερο από όλα. Και πληρώνουν ακριβά τη συμμετοχή τους σε ένα συνέδριο ακόμη , για να είναι έτοιμοι , απόλυτα διαβασμένοι στο μέλλον, κουλ και δοσμένοι με την ψυχή τους σε μια θριαμβευτική ανατροπή – τι κρίμα , που μόλις βγουν από την πόρτα τους περιμένει ένας εντελώς καινούργιος κόσμος.