To πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι βάζοντας το “Breath’ να παίζει είναι ο Μπομπ Ντύλαν, αλλά αυτό δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα για μένα. Υποθέτω και για άλλους πολλούς που δεν αντιδρούν στο συνδυασμό κιθάρας – φυσαρμόνικας και στην συνεχή του λόγου- ο Νταν Μπερν (ή Μπερνστάϊν) έχει ταλέντο σε όλα αυτά ξεχωριστά και μαζί. Μετά από λίγο , στο έκτο, εδώ, άλμπουμ του , θα έχεις εθιστεί, θα ψάχνεις την μελωδία του τραγουδιού και τον σύνδεσμο Μπρους , τον καυστικό , τρελό του στίχο, την ρυθμική κούρσα , τους πρωταγωνιστές , τους Μάρλον Μπράντο και τους καθημερινούς τύπους που περνάνε από το ένα πλάνο στο άλλο, από τα 60ς στο σήμερα , με τον Νταν Μπερν να γράφει, να σχεδιάζει, και να γεμίζει ιντερνετικές – τίποτε δεν δείχνει ικανό να τον φρενάρει. Ντυλανιστές όλου του κόσμου-ένας, ακόμη ωραίος δικός μας.
