Πάντα είχα την υποψία. Ότι το αριστερό αυτί ακούει καλύτερα μουσική από το δεξί. Ώσπου και οι επιστήμονες το επιβεβαίωσαν. Επίσης το αριστερό αυτί –είπαν οι επιστήμονες- αντιλαμβάνεται τα ερωτόλογα πιο εύκολα, που σημαίνει πως είναι ιδιαίτερα συναισθηματικός χαρακτήρας (το δεξί αυτί, τι κάνει;)
Τώρα που το σκέφτομαι λοιπόν , μάλλον θα άκουγα τους Jam μόνο από το αριστερό ηχείο-και έτσι εξηγείται η συναισθηματική φόρτιση από τα άλμπουμ τους και πιο πολύ από όλα του All Mod Cons- αυτό ήταν το απόλυτο θεϊκό άλμπουμ – αυτό και το London Calling των Clash. Έπαιζε ίσως ρόλο και η ηλικία (οι επιστήμονες αυτής της όχθης κάτι θα είχαν να πουν) αλλά ο χρόνος έδειξε πως δεν ήταν μόνο αυτό. Ούτε –μόνο-το αριστερό μου αυτί. Θυμάμαι πως πήρα το βινύλιο με τους Πολ Γουέλερ, Μπρους Φόξτον ,Ρικ Μπάκλερ και τις ξεκάθαρες mod αναφορές τους στο εξώφυλλο, θυμάμαι να το κρατάω αγκαλιά μέσα στο τρόλεϊ, να κόβω δρόμο από την Αρχιμήδους για πλατεία Βαρνάβα με το all mod cons στα χέρια, το πώς έβγαλα το σελοφάν με την ετικέτα του jazz rock,το ακούμπησα στο πικάπ (μη γελάτε- δεν έφυγαν τα πικάπ) και ξεκίνησε να παίζει …Το Be someone, Μr Clean, Billy Hunt, English Rose, A’ Bomb in Wardour Street – είχα μάθει τα λόγια απ’ έξω, το άκουγα ξανά και ξανά. Ακόμη και τώρα όταν μπαίνω στο μετρό περνάει από το μυαλό μου το Down At The Tube Station At Midnight. Το All Mod Cons δηλαδή ποτέ δεν έφυγε. Ιδέα δεν είχα τότε πως ήταν ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ στην ιστορία του ροκ- ή όπως θέλει το λέει κανείς.
