Τα καλοριφέρ σκέτες παγοκολώνες, ένα ψόφιο έλατο ξάπλα δίπλα στον κάδο ανακύκλωσης, η τηλεόραση παγερά αδιάφορη όπως πάντα και στο πλέιερ το Insomnia Song. Στην καλή πλευρά της αϋπνίας, ο Ντέιβιντ Κρίστιαν Πάγιο ή Pajo σκέτο, πολυτεχνίτης από το Λούϊσβιλ, με σούρτα-φέρτα στους Palace Brothers, Stereolab,Royal Trux, Matmos, Tortoise, γνωστός ως Μ επίσης, κολητός με Μπιλ Κόργκαν και άλλες πολλές συναναστροφές, έρχεται με το ‘1968’ (dragcity) και με την υπογραφή του να δηλώσει ευθαρσώς πως τα 60ς ταιριάζουν με γλυκές κιθάρες ,πως ο Ντόνοβαν δικαιώνεται, πως ο καλός δεν τρώει την τελευταία σφαίρα- και αν τίποτε δεν βγει από αυτά , μένουν δέκα ωραία κομμάτια για αισιόδοξους ακροατές.
