Οι Richmond Fontaine πήραν τους δρόμους στα αλήθεια. Αν και ποτέ δεν ήταν ακριβώς κλεισμένοι στους τοίχους του Πόρτλαντ – είχαν πάντα το νου τους έξω, στην περιπλάνηση- αυτή την φορά τους τράβηξε προς το ταξίδι άνεμος νοτιο-δυτικός και το έβδομο άλμπουμ τους , αυτά μαζί με κάμποσες άλλες ιδέες που στροβιλίζονταν στο μυαλό του Γουίλι Βλάουτιν ικανές ,ειδικά αυτές, να σε βγάλουν στο δρόμο στο άψε-σβήσε. «Δεκατρείς Πόλεις» και ενδιάμεσες στάσεις για ανεφοδιασμό – αν και το ρεζερβουάρ των Richmond Fontaine , όσα χρόνια παρακολουθώ αυτή την εξαίσια ,ακαταπόνητη, μπάντα, δεν αδειάζει εύκολα –φτιάχνουν ένα καινούργιο ορίζοντα. Έτσι όπως προκύπτει από ώρες και ώρες στο τιμόνι. Ο δρόμος περνάει από παντού (συνοδευτικό στο cd o χάρτης με τις διαδρομές τους )μέσα από κάντρι/ροκ/ποπ χωράφια ,οπου ξέρουν καλά πως να μη χαθούν.
Bρίσκονται, για να καταλάβετε, σταθερά κοντά τις ιστορίες του Σπρίνγκστιν , του Σέπαρντ και του Βέντερς. Το ένα τραγούδι σε τραβάει όλο και πιο βαθειά στο στόρι του δρόμου- το άλλο περιμένει καρτερικά εκεί.Στις ερημιές ,κοντά τους κάκτους θα συναντήσουν τους Calexico και τους Giant Sand (κάνουν ένα πέρασμα και αυτοί) ξεκλειδώνοντας μπαλάντες και ροκ μυστικά σεντούκια. Και αν πιστέψετε πως η γοητεία του άλμπουμ κρύβεται στην ατμόσφαιρα που υποβάλει, είναι λάθος. Πιο πολύ βγαίνουν μπροστά τα τραγούδια τα ίδια (γιατί αυτή είναι η μαγκιά του καλλιτέχνη) που ακούω συνέχεια αυτές τις μέρες ,τα Moving Back Home, και El Tiradito, τα Α Ghost I Became και Four Walls, όλα και το (προσέξτε τίτλο) «$87 and a guilty conscience that gets worse the longer I go» (ήτοι – 87 δολάρια και μια ενοχη συνείδηση που χειροτερεύει όσο πιό μακριά πηγαίνω) Για αυτό ,καλό είναι να ταξιδεύεις πάντα με τη συνείδησή σου μαζί.
Bρίσκονται, για να καταλάβετε, σταθερά κοντά τις ιστορίες του Σπρίνγκστιν , του Σέπαρντ και του Βέντερς. Το ένα τραγούδι σε τραβάει όλο και πιο βαθειά στο στόρι του δρόμου- το άλλο περιμένει καρτερικά εκεί.Στις ερημιές ,κοντά τους κάκτους θα συναντήσουν τους Calexico και τους Giant Sand (κάνουν ένα πέρασμα και αυτοί) ξεκλειδώνοντας μπαλάντες και ροκ μυστικά σεντούκια. Και αν πιστέψετε πως η γοητεία του άλμπουμ κρύβεται στην ατμόσφαιρα που υποβάλει, είναι λάθος. Πιο πολύ βγαίνουν μπροστά τα τραγούδια τα ίδια (γιατί αυτή είναι η μαγκιά του καλλιτέχνη) που ακούω συνέχεια αυτές τις μέρες ,τα Moving Back Home, και El Tiradito, τα Α Ghost I Became και Four Walls, όλα και το (προσέξτε τίτλο) «$87 and a guilty conscience that gets worse the longer I go» (ήτοι – 87 δολάρια και μια ενοχη συνείδηση που χειροτερεύει όσο πιό μακριά πηγαίνω) Για αυτό ,καλό είναι να ταξιδεύεις πάντα με τη συνείδησή σου μαζί.
