Calexico – Carried to Dust

Όσο και να προσπαθείς να σπρώξεις τη σκόνη κάτω από το χαλί, πάντα κάποιο χνουδάκι θα βγαίνει στην άκρη και θα σε προδίδει. Ο τόπος θέλει καθάρισμα γερό, έναν δυνατό αέρα να φυσήξει, βοριά αναζωογονητικό, να πάρει σκουπίδια, βρωμιές, κολλημένα μυαλά, αγκυλωμένες ιδέες, σκουριές, αράχνες και αηδίες που μας μοστράρουν όλο και περισσότερο σαν εξυπνάδες πρώτης. Ας μείνει η μυρωδιά του Νοτιά- για να καταλάβετε πως έχω κολλήσει πάλι με τους Calexico- το καλύτερο συγκρότημα στον πλανήτη Γη. Για άλλους πλανήτες δεν ξέρω. Εδώ όμως που παίζει τώρα το «Carried to Dust», το έκτο των Calexico, το Σύμπαν ηρεμεί από εκείνη τη γλυκιά σιγουριά ότι η εικόνα μπορεί να γίνει όμορφη, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω.

Είναι όπως τα έλεγε ο John Convertino πολύ καιρό πριν σε μια συνέντευξη, κοιτώντας από ψηλά την Αθήνα που άρχισε να φαίνεται γεμάτη κάκτους, δίνες, άμμο και σκόνη όσο έπιανε το μάτι. Μετά άρχισε να μιλάει ο Joey (Βurns)- μια από εκείνες τις ημέρες που μιλάει πολύ- και δεν χρειάζονταν πολλά για να δεις πως το ταξίδι των Calexico από την Τουσόν ήταν μόνο στην αρχή του. Κατά βάθος μια μυστήρια μπάντα. Οι δυο τους στο κέντρο, οι βασικοί παίκτες, γύρω και οι καλεσμένοι, όπως αυτή τη φορά (δικοί τους άνθρωποι πια οι Ιron & W ine). Τι συμβαίνει ακριβώς; Ποτέ ένα πράγμα. Τη μια είναι η κομπανία των Μαριάτσι με τις κιθάρες και τα πνευστά, την άλλη ένα πορσελάνινο ποπ συγκρότημα, μετά μια ambient country μπάντα με τζαζ αναζητήσεις σε έναν δρόμο γεμάτο κάκτους, ερημωμένα βενζινάδικα, ξεχασμένα από τον Θεό μοτέλ και ιστορίες που πλάθονται σε τραγούδια, μικρά αριστουργήματα. Ο Convertino χαϊδεύει τα ντραμς και ο Βurns γλιστράει με την κιθάρα, χωρίς ποτέ να μένουν για πολύ εκεί που τους ακούς, αλλάζουν τόπους συνεχώς, σύνορα με διαφορετικά διαβατήρια. Στα ισπανικά, στα αγγλικά, ή στη μουσική- spaghetti western – γλώσσα του Μορικόνε, που την ξέρουν άλλωστε καλά.

Το πρώτο κομμάτι, «Victor Jara΄s Ηands», αναφέρεται στον Χιλιανό ήρωα- ποιητή, σκηνοθέτη, μουσικό και ακτιβιστή- που δολοφονήθηκε. Πικρό αλλά πλούσιο τραγούδι. Πιο κάτω ακούγονται ήχοι και καμπανάκια από την Ανατολήχωρίς να φεύγει το αυτί από τη Δύση-, τα ντραμς δίνουν τόνο για τη μελωδία και την ποπ πολυχρωμία, αμέσως μετά στο «Writer΄s Μinor Ηoliday». Κι έτσι παίζουν με το μυστήριο και το οικείο. Με την καθημερινότητα του αλλόκοτου- ενώ την ίδια στιγμή παραμένουν η ιδανική μπάντα για να περάσεις το βράδυ.