Τα λεφτά μου πάντως εγώ τα έβαζα στους Razorlight. Γιατί πρώτα από όλα έχουν το υλικό – έχουν συνθέσεις οι άνθρωποι και σε αυτές τα στυλ πάνε κι έρχονται και τίποτε δεν πέφτει στο κενό- και όσο και να απομακρύνονται από τα χωράφια τους οι Βρετανοί στο «Slipway Fires» (Μercury), ξέρουν ανά πάσα στιγμή τι να κάνουν. Φέρνουν λίγο στους Waterboys και στους ανοιχτούς τους ορίζοντες, ενώ σε κομμάτια όπως το «Νorth London Trash» θυμίζουν Clash στις καυτές ροκ στιγμές τους και Simon και Garfunkel (το ορκίζομαι!) στο «60 Τhomspon». Μετά πέφτουν ακόρντα βαριά και σηκώνεται σκοτεινή φουρτούνα σαν να διαβάζεις Ιούλιο Βερν στη μέση της θάλασσας. Περιπέτεια δηλαδή, όχι αστεία.
