Πώς το λένε εκείνο για την όπερα; Ότι δεν έχει τελειώσει μέχρι η χοντρή κυρία να τραγουδήσει;
Έτσι και με τη χρονιά, δεν φεύγει πριν τσεκάρουμε ακόμη μερικά καλά φρέσκα άλμπουμ, μέχρι το 2008 να φακελωθεί και να μπει στο ράφι με τις cold cases της μουσικής.
Το οποίο βέβαια δεν υπάρχει, γιατί οι μουσικές αφήνουν πάντα ανοιχτές υποθέσεις και ίχνη στη ζωή μας. Κάντε χώρο λοιπόν, γιατί η ευτραφής κυρία δεν έχει τραγουδήσει ακόμη.
Αν στη λέξη hip hop σας έρχεται στο νου ο 50 Cent και καμιά δεκαριά ακόμη gangsta rappers και αν στο μπαλάντες που αφηγούνται ιστορίες φαντάζεστε τον Τζόνι Κας στο «Α Βoy Νamed Sue», είστε μακριά από τη Μινεάπολη και έξω από την Ατμόσφαιρα που σκεπάζει αυτά τα μέρη.
Γιατί hip hop και ιστορίες, με funk, soul, rock και blues και κεραίες για να πιάνουν σήματα από εκεί που αραιά και σπάνια πατάει πόδι ράπερ, επεξεργάζεται το ντουέτο από τη Μινεάπολη, που καλύπτεται από το Αtmosphere σαν όνομα και αποκαλύπτεται σαν Slug (ή Sean Daley) και Αnt (ή Αntony Davis).
Ο ράπερ Slug, ένας Τεξ Πέρκινς στην urban πλευρά του ήχου,
«ανεβάζει» στη σκηνή τους χαρακτήρες των τραγουδιών του, έναν θίασο από ταλαίπωρους, δυστυχείς, ζόρικους και ξηγημένους, αλλά άτυχους τύπους- «ήξερε ότι δεν ήταν τέλειος/ αλλά έκανε ό,τι μπορούσε» σαν αυτόν στο Wild Wild Ηorses ή στο Ιn Ηer Μusic Βox, από τα πιο ωραία τους κι αυτό όπου «μπαμπάδες οδηγούν, μαμάδες δουλεύουν νυχτερινές βάρδιες/ όνειρα γλυκά θησαυρέ μου/ ακούει το μικρό και χάνεται μέσα στους ήχους από το μουσικό κουτί».
Τo hip hop βλέπετε, ξαναβρίσκει τον λυρισμό του, ανοίγει το βιβλίο με τα παραμύθια και- το καλύτερο;- κλωτσάει ακόμη.
Μέσα στο στόρι πνευστά, κιθάρες, πιάνο-lapsteel και ντραμς … η αφήγηση χρειάζεται όλα τα μέσα.
Και αν θέλεις κάτι, κρατάς πιο πολύ εκείνο που λένε ότι:
Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια/ και έχεις βαρεθεί τη λεμονάδα για να τα στύψεις/ βάψ΄ τα, τα σκασμένα, χρυσά.
Το έκαναν οι Αtmosphere και πέτυχε. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο- φαίνεται- πως έρχονται από τα μέρη του Prince. Και η ατμόσφαιρα πάντα επηρεάζει.