Ροκ εντιμότητα, με ηχώ ρετρό. Και feel good factor.
Ryan Adams & the Cardinals “Cardinology” (universal)
Ένας από τους λίγους ,ο Ryan Adams κρύβει τραγούδια ως και κάτω από τις σόλες των παπουτσιών του. Μεγαλωμένος με βιταμίνες Neil Young και θρεπτικό 70ς ροκ, γεννημένος τραγουδοποιός, βγάζει ένα άλμπουμ που βαφτίζεις ‘κλασικό-μοντέρνο-ροκ’ άνετα και χωρίς δεύτερη σκέψη. Ξεχωριστά όλα τα κομμάτια του Cardinology, ανεξάρτητα από το ποιο θα σου μιλήσει πιο πολύ- ένας συμπυκνωμένος –και σπάνιος στις μέρες μας- θησαυρός ροκ εντιμότητας. Μπορεί να έβγαζε παλιότερα, τρία άλμπουμ μέσα σε ένα χρόνο (πού να προλάβει ο έρμος ο φαν?) τώρα μετράει τα τραγούδια, στύβει την έμπνευση, φουλάρει τα συρτάρια- και τραγουδάει πού και πού σαν τον φίλο μας τον Bono. Και με την ευκαιρία το φωνάζω , αυτό είναι το ροκ που θέλουμε στα πράγματα.
Chris Rea, “The Return of the Fabolous Hofner Bluenotes” (jazzee blue)
Πήρα μια γεύση καλή από τον καινούργιο Chris Rea και το The Return Of the Fabulous Hofner Bluenotes, που κανονικά βγαίνει τριπλό cd ,βινύλιο και βιβλίο , και αφηγείται την ιστορία μιας φανταστικής μπάντας των Delmonts που ξεκινούν με τις κιθάρες τους από τη δεκαετία του 50 εξελίσσονται σε Hofner Bluenotes τα επόμενα χρόνια, με ένα αψεγάδιαστο ρετρό ροκ /μπλουζ που οργανώνει έτσι όπως ξέρει ακριβώς ο Chris Rea. Το όλο εγχείρημα θυμίζει Ry Cooder (και I, Flathead) με διαφορετικό όμως το μουσικό του θέμα. Να, δηλαδή πως μπορείς να κάνεις με παλιό υλικό, ωραίες φρέσκες κινήσεις.
