Το ήξερα ότι θα ερχόταν η Σούζαν Μπόιλ, το pop idol, που δεν δείχνει καθόλου σαν ποπ είδωλο αλλά έχει φωνή τεράστια- να την ακούει η Σελίν Ντιόν και να ιδρώνει (η Μπιγιονσέ όχι, γιατί η Σούζαν Μπόιλ δεν έχει τραγουδήσει κάτι σε hip hop, ακόμη). Το ήξερα γιατί προηγουμένως ο Lil΄ Wayne που σε κανέναν δεν γέμιζε το μάτι, έγινε πρώτο όνομα και έσπασε τα ρεκόρ σε πωλήσεις. Μπήκε μέσα, έριξε διαμαντένιο χαμόγελο και περίμενε να τον ρωτήσουν: «Καλά, εσύ τώρα τι θα μας πουλήσεις;». «Είμαι ο πιο ταλαντούχος από όλους», είπε. Και μετά, άλλοι σταρ άρχισαν να τηλεφωνούν σε ψυχολόγους. «Ταλέντο;»- ρωτούσαν- «πώς το αποκτάς αυτό;».
Μερικές φορές το κληρονομείς το ταλέντο, τις πιο πολλές όμως όχι. Πιο συχνά παίρνεις ως κληρονομιά κάτι αδιόρατο, έναν μυστικό κωδικό που ξεκλειδώνει μυστήρια δωμάτια στη ζωή σου. Ο Έλβις Πέρκινς, γιος του Άντονι Πέρκινς, πήρε κάτι από το αλλόκοτο τού πατέρα, έσβησε από πάνω τους «Ψυχώ» συνειρμούς και έσπρωξε αυτό που τον έτρωγε στη μουσική του.
Στο δεύτερο άλμπουμ του είναι όλα πια ξεκάθαρα. Στο προηγούμενο αποχαιρετούσε τον πατέρα και τη μητέρα του (τη φωτογράφο Μπέρι Μπέρενσον που έxασε σε ένα από τα αεροπλάνα της 11ης Σεπτεμβρίου). Όλα μετά έγιναν μουσική. Στο «Dearland» ο κόσμος του Πέρκινς είναι φτιαγμένος από κιθάρες και πνευστά, τη φυσαρμόνικα που λέει τα δικά της, τον ήχο της Νέας Ορλεάνης, από τον Τομ Γουέιτς τη στιγμή που βγαίνει στο ξέφωτο από τα βρώμικα μπλουζ (του «Ι΄ ll be arriving»), τον πιστό Ντιλαν-ιστή (του «Doomsday») και το παιδί του Λέοναρντ Κοέν, που και από αυτόν έχει κληρονομήσει κάτι- για την ακρίβεια πολλά.
Οι μουσικές του Πέρκινς ξεδιπλώνονται, ανοίγοντας δρόμους από το προηγούμενο «Αsh Wednesday» με τη σιγουριά ότι ξέρει πού το πάει. Στο μεταξύ, ο Έλβις της ιστορίας μας, φρόντισε να διαχωρίσει τη θέση του από τους τροβαδούρους που ακολουθούν την τύχη τους. Τo «Dearland», για να καταλάβετε, καθόλου τυχαίο δεν είναι και τίποτε δεν χρωστάει στις συγκυρίες.