Tυχερός άνθρωπος ο Mark Knopfler. Έκανε πάντα αυτό που ήθελε στη μουσική και είχε επιτυχία με μεγέθη που όλοι ονειρεύονται και λίγοι καταφέρνουν, από αυτούς τουλάχιστον που δεν ανήκουν στην ροκ ελίτ και τα λάιφ στάιλ περιοδικά δεν έχουν φωτογραφίες τους με μαγιό από τις διακοπές. Ο Mark Knopfler απλά είναι μουσικός και ένας από τους πιο σπουδαίους κιθαρίστες όλων των εποχών (έτσι εντυπωσιακά το λέμε) και με το καινούργιο του Get Lucky (universal) ουσιαστικά ισοφαρίζει τα άλμπουμ που έβγαλε με το συγκρότημά του, τους Dire Straits (έξι, δηλαδή). Αν έχετε παρακολουθήσει τα προηγούμενα, σας αρκεί να ακούσετε ότι ο Knopfler συνεχίζει στον ίδιο δρόμο με τα ίδια ποιοτικά στάνταρντς που έχει σε όλες του τις δουλειές. Ούτε εκπτώσεις, ούτε προχειρότητες. Αλλά, γεύση από country και ροκ αλά αmericana, κάπου και μια γλυκιά αίσθηση από Μπερτ Μπάκαρα, το γνωστό «συνθετικό» δαιμόνιο παντού. Κομμάτια που ξεχωρίζω τα Cleaning My Gun και The Car Was The One, που όπως και τα άλλα τραγούδια του γίνονται μικρές ιστορίες, με ήρωες και ιδέες που συναντάς εδώ κι εκεί, και για κάποιο λόγο, όχι ιδιαίτερο, θέλεις να σταματήσεις και να ακούσεις τι έχουν να σου πουν. Και ενώ πολλοί πιτσιρικάδες εκπλήσσονται όταν ακούνε για πρώτη φορά τα ακόρντα της κιθάρας (του Sultans of Swing ή του Money For Nothing για παράδειγμα) ο Knopfler έχει φύγει γι’ αλλού και συνεχίζει ακάθεκτος. Διαχρονικός, απολαυστικός και καθόλου «τρέντι».
14 Οκτ 2009
