Αιώνια εξόριστοι, μονίμως παρεξηγημένοι. Και τις πιο πολλές φορές αυθεντικοί. Οι ρομαντικοί κάνουν όνειρα και τα κρεμάνε σαν εντυπωσιακές εγκαταστάσεις σε γκαλερί με πρεστίζ, γιατί έτσι φαίνονται ωραία. Περάστε μέσα, μη φοβάστε, θαυμάστε, ψωνίστε και επενδύστε στο μέλλον. Όλοι με μια ελπίδα ζούμε. Και η ελπίδα πεθαίνει προτελευταία, μόλις πριν από την αθανασία. Μπροστάρης στην τελευταία γενιά των ρομαντικών. Περιπλανώμενος ανάμεσα σε ναυάγια, ξέρες και μεταμοντέρνες κουρτίνες. Εκεί που τον αφήσαμε, εκεί τον βρίσκουμε. Περίπου δηλαδή. Ο Richard Ηawley μόνος απέναντι στα ψέματα. Με έναν κόμπο στον λαιμό και μια κιθάρα βγαλμένη από το Μπλε Βελούδο, βελούδινη και αυτή. Εδώ όμως που βρισκόμαστε, ο κύριος Ρίτσαρντ Ηawley ξέρει πολύ καλά πού είναι δοσμένος. Στα χρώματα του Μπανταλαμέντι και στο παράξενο που καραδοκεί. Γι΄ αυτό, ακροατή, μη χαλαρώνεις στις μπαλάντες. Ένα ρίγος, as the dawn breaks και ένα επείγον σήμα στο «For Υour Lover Give Some Τime». Και μην αφήνεις «την αγάπη στον υπόνομο»- αν και εκεί έχουν γραφτεί μερικά από τα πιο ωραία τραγούδια.
Από την παράταξη των ονειροπόλων (κολλητός του Τζάρβις Κόκερ, έπαιξε και με τους Ρulp) και στην ίδια γραμμή με τους βασανισμένους μελαγχολικούς, ο Ηawley σκάβει στα πιο βαθιά, και αυτά μπορεί και να είναι τα πιο σκοτεινά του τραγούδια. Μελωδίες που κόβουν σαν μαχαίρι- γλιτώνεις από τη μία, σε περιμένει η άλλη. «Νever Say Goodbye». Ασφυκτικά, παρ΄ ότι μέσα στα τραγούδια υπάρχει άφθονος χώρος για να περιπλανηθείς, αλλά είναι σκοτάδι για να σε κάνει να προσέχεις. Εκεί μέσα ο Ηawley στήνει τις παγίδες του προσεκτικά, λίγο πικρά και πονεμένα. Και αφού ακούσεις το «Τruelove΄s Gutter» ώς το τέλος του- «Don΄ t Υou Cry» κι εσύ τώρα- θα θέλεις οπωσδήποτε μετά κάτι γλυκό να αλλάξει η γεύση. Και θα με θυμηθείς.
