Αν η μηχανή που αγαπάς δεν είναι μόνο το ΑΤΜ της γωνίας, τότε έχω την εντύπωση πως μπορείς να καταλάβεις αυτό που οι Way Οut West θέλουν να πουν. Υπάρχει έρωτας. Που, όπως ο βήχας, δεν κρύβεταικαι, αντίθετα από αυτόν, δεν βάζει σε δίλημμα «να κάνω το εμβόλιο ή όχι;».
Φαντασμαγορικά όλη η dance, από τα πιο σφιγμένα ηλεκτρονικά της κεφάλαια έως την ντίσκο ξέφρενη παραζάλη, περνάει μπροστά από τα μάτια μου σαν όνειρο στα γρήγορα. Φαντάζομαι πως συχνά θα συμβαίνει και στον Νick Warren αυτό. Αυτός και ο Joddy Wisternoff, οι Way Οut West, μοιάζουν με μαραθωνοδρόμους που τους νοιάζει τόσο η διαδρομή, ώστε δεν υπολογίζουν πού και αν κάπου τερματίζεις. Way Οut Δυτικά και έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Προσωπικά, είμαι σχεδόν εθισμένη. Δυναμώνω τη μουσική και έχω την αίσθηση πως ένα αόρατο χέρι ζωγραφίζει.
Όταν ξεκινούσαν από το Μπρίστολ δεκαπέντε χρόνια πριν, αμφιβάλλω πολύ αν μπορούσαν να φανταστούν ότι θα έφταναν μέχρι εδώ: να έχουν βάλει την ταυτότητά τους στον ρυθμό, σε μια εποχή που θέλει πρόσωπα για να αναγνωρίσει τον εαυτό της.
Στην dance και την electronica όλα έμοιαζαν ότι τέλειωναν αμέσως, η διάρκεια ισοδυναμούσε με χαλαρότητα, ήταν ο εχθρός Νο1. Οι Way Οut West πρέπει να πάλεψαν με πολλές σκοτεινές δυνάμεις στον δρόμο.
Τώρα όμως που ο κόσμος χρειάζεται να ενισχύσει το ανοσοποιητικό του, θα έβαζα το «We Love Μachine» δυνατά στα ηχεία της πόλης. Πιάνουν και τσαλακώνουν επιρροές από την παγωμένη των συνθεσάιζερ εποχή, σε καυτά, funky κομμάτια, πάνω σε ένα χαλί από μελωδική, έτοιμη για δρόμο ποπ. Το «Survival» εμπνευσμένο, με τον Νεοϋορκέζο Jonathan Μendelsohn στα φωνητικά (και στα «Οnly Love» και «Surrender» επίσης). Όταν αρχίζεις την καριέρα σου από το «Αpollo», σίγουρα θα φτάσεις μακριά. Το δίδυμο (Warren/Wisternoff) όχι μόνο δεν έχει στερέψει από ιδέες, αλλά σου δίνει την εντύπωση πως δεν χωράνε όλες μέσα στα κομμάτια τους: στο «Τales of the Rabid Μonk», στο κινηματογραφικά αποκαλυπτικό «Τierra Del Fuego», ή στο «Τhe Doors are where the Windows», αφού οι δυο τους τραβήξουν τις κουρτίνες για να μπει ακόμη περισσότερο φως.
Και οι μηχανές έχουν καρδιά, λοιπόν. Το λέω γιατί κοντέψαμε να το ξεχάσουμε τελευταία.
