Κι ενώ μας την πέφτουν απο παντού, βάζω Midlake να παίζει έτσι για να τους δείξουμε ότι έτσι είναι επειδή έτσι νομίζουμε.
Από την αρχή να το πω. Δεν τρελαίνομαι με αυτό το είδος, το τύπου…70ς φολκ βρετανικό ροκ. Ζούμε σε παράλληλο σύμπαν, από όπου κάποτε κάποιες τροχιές διασταυρώνονται. Οι Midlake, υποθέτω, μια από αυτές (εξακολουθεί πάντως να ισχύει ότι για να περάσω πολλή ώρα με Jethro Tull και Fairport Convention πρέπει κάτι πολύ καλό να μου έχεις υποσχεθεί για μετά).
Το ότι όμως οι Midlake από το Τέξας βρίσκουν σούπερ δικαίωση τώρα στους μουσικούς κύκλους, το επισημαίνω, πρώτα από όλα γιατί είναι θαυμάσιοι παίχτες, ωραίοι μουσικοί και για κάτι βασικό ακόμα. Δείχνει πως ο κόσμος ψάχνεται. Πως έχει ανέβει στη σοφίτα και ανοίγει ντουλάπια, φυσάει τη σκόνη, βγάζει έξω ξεχασμένα πράγματα, τα κοιτάει με προσοχή στο φως.
Θέλει πιο ψαγμένες υποθέσεις , τέλειωσε με τα εκείνα τα «πιάσε μια επιτυχία στο άψε-σβήσε » – το έχουμε πει :ακόμη και η ποπ- τσιχλόφουσκα έχει δουλειά και έμπνευση και κάτι πιο σοβαρό πίσω από τη βιτρίνα.
Αυτός είναι ο λόγος που μιλάνε όλοι για αυτούς τους Τεξανούς , οι οποίοι έχουν και καμιά δεκαριά χρόνια στην πλάτη τους και στο τρίτο τους άλμπουμ -The Courage of Others- ακούγονται σαν από το παρελθόν, πλην όμως φρέσκοι και αναζωογονητικοί. Και κάπως σαν ιππότες σε καινούργια αποστολή.
Είναι φαίνεται η στιγμή που πρέπει να βγουν μπροστά οι σοβαροί, οι διαβασμένοι, οι ψύχραιμοι. Αυτοί μπορούν να κάνουν αληθινές ανατροπές. Να δουν τον «ήχο» με 3D εικόνα. Και προσωπικά, μου φτάνει που το «Θάρρος των Άλλων» κρατάει το ύφος του, σαν διαστημόπλοιο που πάτησε στη Γη και αρνείται να συντονιστεί με όσα συμβαίνουν γύρω.
Πιάνω τον εαυτό μου δηλαδή, ενώ δεν βρίσκομαι σε καθόλου φιλικό μουσικό περιβάλλον -να παρακολουθώ τα τεκταινόμενα σαν τις πυγολαμπίδες στο σκοτάδι. Μέχρι τουλάχιστον τη στιγμή που κάποιος θα ανάψει το φως.
