Το Umatic δεν είναι πια εκεί. Ήταν μέχρι χτες/ προχτές. Ώσπου ήρθε η μπουλντόζα. Είδα τον πρώτο τοίχο να πέφτει. Τη δεύτερη μέρα, η είσοδος έπεσε ηρωϊκά. Το κόκκινο από τους τοίχους υποχώρησε κι αυτό. Αν πλησιάσεις κοντά θα ακούσεις techno και progressive, υποθέτω πως κάποιοι θα έσκυψαν στα μπάζα γιατί τους φάνηκε πως κάτι πήρε τ΄ αυτί τους. Μπα, είπαν, το Μετρό είναι που ακούγεται. Λογικό. Το Μετρό δεν συνάντησε το Umatic, ούτε το Camel, ούτε το Eργοστάσιο.
Θα μπορούσε να γίνει τουριστικό αξιοθέατο, ναός του clubbing, σημείο αναφοράς. Ευτυχώς δεν έγινε τίποτε από αυτά. Δεν έχει κανένα νόημα. Η νοσταλγία είναι σαν μπόμπα ποτό. Ούτε το Fuzz έγινε το μνημείο του άγνωστου DJ (που θα μπορούσε εδώ που το λέμε). Η Βουλιαγμένης πάει να αλλάξει πάνω από το σταθμό του Αγ. Δημητρίου- στρώσανε πίσσα, φτιάξανε γκαράζ και ετοιμάζονται να ανοίξουν μαγαζιά, ενώ , υποψιάζομαι ότι κάτι μυστήριοι DJ καταστρώνουν σχέδια για να δώσουν ήχο. Έτσι λένε, δεν ήμουν και από τους φανατικούς για να ξέρω.
Θα μπορούσε να γίνει τουριστικό αξιοθέατο, ναός του clubbing, σημείο αναφοράς. Ευτυχώς δεν έγινε τίποτε από αυτά. Δεν έχει κανένα νόημα. Η νοσταλγία είναι σαν μπόμπα ποτό. Ούτε το Fuzz έγινε το μνημείο του άγνωστου DJ (που θα μπορούσε εδώ που το λέμε). Η Βουλιαγμένης πάει να αλλάξει πάνω από το σταθμό του Αγ. Δημητρίου- στρώσανε πίσσα, φτιάξανε γκαράζ και ετοιμάζονται να ανοίξουν μαγαζιά, ενώ , υποψιάζομαι ότι κάτι μυστήριοι DJ καταστρώνουν σχέδια για να δώσουν ήχο. Έτσι λένε, δεν ήμουν και από τους φανατικούς για να ξέρω.