Ωραίες µουσικές κάνουν αισθησιακό στριπτίζ. Χαµηλώνουν τα φώτα, πετάνε από πάνω τους τα περιττά και αποκαλύπτονται. Με τρόπο που όµως να αφήνουν πολλά στη φαντασία. Οι ακροατές ενθουσιάζονται. Το καλό, αν το φιλοσοφήσεις, θα σε βρει. Αργά ή γρήγορα. Αρκεί να λείπεις από την ώρα την κακιά, όπως ας πούµε τη στιγµή που το σύµπαν συνωµοτεί να σε κουφάνει. Το κάνει συχνά.
Ερχεται φουριόζα από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης χωρίς να σηκώνει και καµιά σηµαία από αυτές που είναι της µόδας πολύ στη µουσική. Η Νell Βryden, κοµψή και αεράτη, φαίνεται πως προτιµά να ξεδιπλώνει τον χάρτη και να βγάζει τις δικές της διαδροµές. Εχει τη χάρη του αυτό. Της αρέσει να ταξιδεύει, ακολουθεί τον άνεµο (ποιον άλλο;) και τον καπνό των τσιγάρων που έµειναν στο τασάκι και καίνε µόνα τους. Πάτσι Κλάιν δηλαδή και πολλά ακόµη που µαζεύει στον δρόµο προσεκτικά: κάντρι, τζαζ και σόουλ υλικά.
Η Βryden όµως δεν φοράει το στυλ που τα κορίτσια του «Sex and the City» λυσσάνε να ενστερνιστούν. Ψηλά τακούνια φοράει και «Green Dress», από το πράσινο, νοµίζω, της φετινής ανοιξιάτικης κολεξιόν. Το… ασορτί µε το «κάθε πέρσι και καλύτερα» και το «δεν θα πεθάνουµε ποτέ». Ταιριάζει πιο πολύ µε το καλό της γούστο και µια δόση αιφνιδιασµού. Εκεί που περιµένεις το τραγούδι σαν έκρηξη έρχεται η έκρηξη τραγουδιστά. Η φωνή της παίζει ανάµεσα στη ζεστασιά της Νorah Jones, στο ξελόγιασµα της Joss Stone και στις τζαζ νότες της Diana Κrall. Με χρώµα ιδιαίτερο που οι εκλεκτικοί θα εκτιµήσουν ανάµεσα στα ready to wear σύνολα που κυκλοφορούν και πιο πολύ vintage αίσθηση καθαρή. Η Νell, να ξέρετε, κόπιασε για να βρει τον τρόπο, τα χρήµατα, την επιµονή και να αφήσει το «άλλο κορίτσι» («Τonight») πίσω πολύ. Και ιδού, όλα τα τραγούδια στο «What Ιt Τakes» – δικές της συνθέσεις, ώς το σουίνγκ και κάποιες ροκαµπίλι άκρες του. Με χάρες και άλλες οµορφιές αποκαλυπτικές. Σας την προτείνω, λοιπόν, στις υποχρεωτικές ακροάσεις που χρειαζόµαστε τις επόµενες µέρες που µας πιέζουν από αέρα και στεριά. Κάπως σαν αντίσταση.