O Paul Weller ήταν στο Royal Albert Hall την Πέμπτη το βράδυ –ήταν και άλλες μέρες αλλά η Πέμπτη μας ενδιαφέρει γιατί ήμουν κι εγώ εκεί και μάλιστα τόσο κοντά στη σκηνή που μπορούσα να κάνω ένα σάλτο και να βρεθώ δίπλα του. Kαι αυτό ήταν κάτι που δεν μου πέρασε από το μυαλό.
Λοιπόν, ο Πολ είναι σε πολύ μεγάλη φόρμα και πολύ άνετος με όσα έχει κάνει στη μουσική, ζει ημέρες Jam- τέτοια ενέργεια- και δείχνει πραγματικά να στύβει κάθε στιγμή και κάθε μουσική του έμπνευση. Μετά, έχει αυτό που «τινάζει» τα τραγούδια και φυσικά δεν μένει ούτε ίχνος σκόνη από παλιά- έχουν όλα ξαναζωντανέψει. Είναι μια καινούργια περιπέτεια- μερικές φορές μου φάνηκε πως ξάφνιαζε και ο ίδιος τον εαυτό του.
Σε κάποια στιγμή, λοιπόν στη συναυλία, σκάει μύτη στη σκηνή ένας μαυροντυμένος νεαρός, κομψός και νευρικός αλά Γουέλερ στις κινήσεις -‘Κυρίες και κύριοι μαζί μας ο Kelly Jones από τους Stereophonics’- κάνει τις συστάσεις ο Weller και λένε μαζί ένα εκρηκτικό Eaton Riffles σαν να τρέχουν να μην καούν από τη λάβα του και ένα πολύ ιδιαίτερο That’s Entertainment που τραγουδάει όλο το Albert Hall μαζί. Είναι η συναυλία που μεταδίδεται ‘ζωντανά’ και από το ίντερνετ και κάμερες σαν γιγάντια κουνούπια κυνηγάνε τον Πολ συνέχεια από πίσω.
Έχει καλέσει και την Sophie Solomon που παίζει βιολί σε δυο κομμάτια και τη συστήνει ως μεγάλο ταλέντο. Η άλλη κυρία που ανέβηκε στη σκηνή ήταν η Hanna Andrews- το κορίτσι του ίσως και η νέα μέλλουσα κυρία Weller 23 χρονών που ήταν παλιότερα στα δεύτερα φωνητικά – και είπε μαζί του το Light Nights.
Έχει καλέσει και την Sophie Solomon που παίζει βιολί σε δυο κομμάτια και τη συστήνει ως μεγάλο ταλέντο. Η άλλη κυρία που ανέβηκε στη σκηνή ήταν η Hanna Andrews- το κορίτσι του ίσως και η νέα μέλλουσα κυρία Weller 23 χρονών που ήταν παλιότερα στα δεύτερα φωνητικά – και είπε μαζί του το Light Nights.
Πολύ δυνατή στιγμή, όταν ο Πολ καθισμένος μαζί με άλλους τρεις μουσικούς με τις κιθάρες τους (και ένα μπάσο) στη σειρά λέει το butterfly collector σε μια εκτέλεση που θα θυμάμαι για πάντα. ‘Καπάκι’ μετά το Brand New Start κι όχι αστεία. Α, και το Find The Torch Burn The Plans, άλλο αγαπημένο.
Το wake up the Nation – το οποίο όπως σας έχω πει θεωρώ ότι είναι εξαιρετικό άλμπουμ- το τιμά πολύ ο Paul και καλά κάνει- ενώ είναι φανερό πια πως θέλει να ψάξει, να ταράξει, να σκαλίσει τη μουσική και πειραματίζεται με πολλούς ήχους και μακριά από τις αναμενόμενες modfather επιλογές.
Όπως σας είπα, είχα πολύ καλή θέση για να θαυμάσω και την στυλιστικά άψογη εμφάνισή του- απλό « v neck » μαύρο μακρυμάνικο , σε συνδυασμό με το καλοραμμένο παντελόνι. Σε κάποια στιγμή χαιρέτησε και τον ράφτη του όταν είχε έρθει προς τα πλήκτρα- νομίζω πως τον είδα κι εγώ.
Για το ανκόρ, διάλεξε μπλε/πράσινο (κρατάω μια επιφύλαξη από το φωτισμό) αλλά αν δεν είχες προσέξει τα παπούτσια έχανες το κόνσεπτ: λευκό και μαύρο vintage, τύπου Αλ Καπόνε. Got it? Περπάτησε (και χόρεψε sort of) με αυτά από το Andromeda είκοσι- εφτά τραγούδια ως το Pieces of dream (όλο το set list στο http://paulwellernews.blogspot.com/ )
Το άλλο ωραίο που είχε εκεί – εκτός από τις πολύ καλές θέσεις- είναι πως μπορούσες να δεις πώς είναι οι πραγματικοί hardcore φαν του Weller. Λοιπόν, είναι σαν τους φαν του Elvis. Ακριβώς- είδα πολλές παραλλαγές του Weller λουκ ,μαλλί γκριζαρισμένο, παχιές, κουρτινέ φαβορίτες κολλημένες κοντά στ’ αυτιά, πολύ κοντές αφέλειες. Κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας, μερικοί πιο φανατικοί από τους άλλους, ένας με φυστικί fred perry και «το λουκ» ήταν περιζήτητος και για φωτογραφίες. Τον σήκωσαν και στους ώμους και δεν ήταν και ελαφρύς- ο Πολ άφησε θέμα ασχολίαστο- ώσπου κουράστηκε ο άλλος που τον κρατούσε και τον κατέβασε.
Το προηγούμενο βράδυ είχε ανέβει και ο Bruce Foxton στη σκηνή και η Jam-ο-νοσταλγία έφτασε στα ύψη. Ο Paul πάντως δείχνει να απολαμβάνει και αυτό και όλα τα άλλα. Και δεν τον σταματάς με τίποτε όταν τραβάει το δρόμο του σε πείσμα όλων και ειδικά με αυτά τα έξτρα στιλάτα μαυρόασπρα παπούτσια.
