Τζαζ σε… φυσική διάσταση
Στην αρχή µου φάνηκε πως ήταν ένας από τους εντυπωσιακούς λαρυγγισµούς της Γιουν Σουν Να, κάτι σαν περίεργος συνδυασµός από µελωδία, κρώξιµο, φτερούγισµα µαζί. Καθώς η Κορεάτισσα ανεβοκατέβαινε µε τη φωνή της τις σκάλες του «Μy favorite things» της δικής της «Μελωδίας της Ευτυχίας», ένα κελάηδισµα στόλισε δυο – τρία από τα «αγαπηµένα πράγµατα» του στίχου και συνέχισε στον ρυθµό του. Ενα πουλί είχε µπει για τα καλά στο τραγούδι σε µια συνωµοτική σχέση επί σκηνής, φύσης και τζαζ. Τα δύο αυτά συναντήθηκαν στον Λόφο της Σάνης στη Χαλκιδική, που για τρεις βραδιές υποδέχτηκε τζαζ διαφορετικών χρωµάτων στο Jazz Οn Τhe Ηill, στην πρεµιέρα του φετινού Sani Festival.
Παρά το δυνατό «µπάσιµο» του πουλιού που µάλλον συνέχισε σε άλλη παραλία το κρεσέντο του η Γιουν Σουν Να πέταξε πιο ψηλά ή χαµηλά ή παράλληλα, ή κάθετα, και κατακόρυφα, βούτηξε και σύρθηκε και ό,τι άλλο µπορεί κανείς να φανταστεί ότι µια φωνή µπορεί να κάνει. Ή δεν µπορεί να φανταστεί στην περίπτωση της Να. Αρχισε µε «Voyage» και συνέχισε µε πολλά άλλα, και τραγούδια µε απρόσµενα στους στίχους τους ουσιαστικά όπως σέλινο, χάµπουργκερ, αγγούρι, και παχιά, πολλή σοκολάτα.
Σίγουρα η κυρία Να ήταν η φετινή αποκάλυψη στην Τζαζ του Λόφου. Αλλά το τζαζ «ψαχνό» και χορταστικό πιάτο ήταν το τρίο: Ρισάρ Γκαλιανό, µουσικός βράχος µε το ακορντεόν στη µέση µπροστά στον φωτισµένο µεσαιωνικό πύργο.
Στα δεξιά του το πιάνο και ο Σουηδός Γιαν Λούντγκρεν µε το αθλητικό -πρώην τενίστας- παράστηµα και αριστερά του ο δαιµόνιος Πάολο Φρέζου, ξυπόλητος, καθιστός και άκρως θεατρικός στην τροµπέτα του. Ταµπεραµέντο Σαρδηνίας στην υπηρεσία της µουσικής και των πολλών πρότζεκτ που έχει να τρέχουν. Η µουσική τους, συνθέσεις του «Μare Νostrum», σαν υγρό στοιχείο στην υφή και την αίσθηση αλλά και τα δικά τους προσωπικά κοµµάτια, άρεσαν πολύ όρθιοι χειροκροτούσαν οι θεατές από καρέκλες, κερκίδες και γκαζόν. Ανάµεσά τους και η Βικτόρια Τολστόι, η οποία είχε τραγουδήσει το προηγούµενο βράδυ µετά την Κορεάτισσα. Με µίνι και µαύρισµα αλλά όχι µε τόση πειστικότητα στα αυτιά του τζαζ κοινού. Τις πρώτες νότες του Φεστιβάλ φέτος έβαλαν µε funk ψυχή ο Νιλς Λάντγκρεν και οι Funk Unit Funk For Life και ξεσήκωσαν τον κόσµο να χορέψει, γιατί η τζαζ αυτό πετυχαίνει, σε βάζει να κάνεις πράγµατα που δεν προγραµµατίζεις. Και όχι µόνο η τζαζ, όλη η µουσική.
