Αυτός , αυτή και η χημεία τους
Πάντα μ΄αρεσε η Jenny Lewis. Ποτέ δεν μας ζάλισε με αερολογίες και πόζες. Κάθε φορά είχε τραγούδια. Το ίδιο και ο Rice. Ωραίο ζευγάρι, μουσικό.
Δυο μαζί είναι καλύτερα από ένας μόνος. Συντροφικές εποχές σε ανταγωνιστικό φόντο.
Η Jenny Lewis και ο Jonathan Rice είναι περίπου πέντε χρόνια μαζί. Βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ και οι δυο τους ευκαιρία για μερικά ακόμη όμορφα τραγούδια ,εκτός από αυτά που γράφει ο καθένας για τον εαυτό του.
Εκείνη είναι το κορίτσι των Rilo Kiley (που φέρνουν το ανέμελο πνεύμα της Δυτικής Ακτής των 70ς ,ολόφρεσκο στα ipod του κόσμου) και όταν το συγκρότημα κάνει διακοπές, ή επαναφορτίζεται δημιουργικά, η Λιούις αντί να βλέπει Τhe Hills ή να μελετάει ποια μάσκαρα κάνει πιο μακριές και πυκνές βλεφαρίδες δουλεύει στις δικές της μουσικές (ίσως και βλέποντας παράλληλα The Hills) –Οι δυο προσωπικοί της έξοχοι δίσκοι, απόδειξη.
Ο Jonathan Rice πάλι βγάζει άλμπουμ που δίνουν στην σύγχρονη τραγουδοποιία ένα καλό όνομα ,που το χρειάζεται τελευταία όλο και πιο πολύ. Και οι δυο τους πηγαίνουν καλεσμένοι στο μουσικό σόου του ΄Ελβις Κοστέλο.
Η έμπνευση του ενός , δηλαδή αφορά την έμπνευση του άλλου. Και με λίγο κόκκινο κρασί, ή μια βόλτα στην λιακάδα έξω από το Λος Άντζελες, σε κάποιο σημείο της διαδρομής θα παίξει το ρόλο της η χημεία -ώσπου να επιστρέψουν στην πόλη έχουν μαζί τους και έντεκα ωραιότατα τραγούδια. Που τα βάζουμε αυτά; Στο πορτ-μπαγκάζ γι’ αρχή και μετά στην indie (σόρι για τον όρο) πλευρά της ποπ , εκεί που δείχνουν πιο ωραία μελωδία ,ρυθμός, έξυπνοι στίχοι και ο,τι άλλο φέρνει ο αέρας. Το I’ m Having Fun Now ( «Το Διασκεδάζω Τώρα» , το άλμπουμ -ας μην μπερδέψει κανέναν- δεν έχει σχέση με την καλή χαρά μόνο , ρίχνει μπηχτές και ζητάει τα ρέστα , ενώ τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια του ανυποψίαστου την ώρα που σιγοψιθυρίζει το ρεφρέν. Μην ξεχνιέσαι- η καλή ποπ παραμονεύει.
