Στην Αριζόνα,,,, πριν τα κακά μαντάτα.
Καιρός πάρα πολύς δεν πάει από τότε που στεκόμουν αμήχανα σε μια συναυλία των Amparanoia χωρίς να με συνεπαίρνει όλη εκείνη η χαρά του πλήθους. Αλλά προφανώς έφταιγε ο Μanu Chao γι’ αυτό –τον έχουμε ‘φάει τον Μanu Chao με το κουτάλι –και η Αμπάρο (αρχηγός) ήταν κάτι σαν η θηλυκή ενσάρκωση του. Συνεπώς, αρκετά.. Το ισπανο-hip hop-χίπικο στιλ χάλασε πια από τον καιρό.
Τα καλά νέα τώρα . Ο Μanu πήρε το δρόμο του και η Amparo Sanchez το δικό της. Ο δικό της την έβγαλε σε μια διαδρομή muy bien , Τουσόν , Αριζόνα (είπαμε, πριν συμβεί το κακό) – Αβάνα, Κούβα. 
Και είμαστε ακριβώς εδώ, στο σημείο εκείνο του δρόμου, που οι μουσικές φτάνουν σαν να τις φέρνει ο αέρας από μακριά. Μαζί με την κυρία Αmparo ταξιδεύουν άνθρωποι που εμπιστευόμαστε μουσικά με κλειστά τα μάτια –και πάντα ανοιχτά αυτιά- αφού πρόκειται για τους δυο βασικούς Calexico ,Joe Burns και John Convertino που έχουν εμπλακεί στη διαδρομή, στην παραγωγή και παίζουν εκεί που δεν το περιμένεις. Ή μάλλον το περιμένεις, γιατί το μουσικό σκηνικό είναι εντελώς Calexic- κά οργανωμένο με όσα ακούγονται και όσα υπαινίσσονται, στο σύμπαν και στον ήχο του. Την έρημο πρώτα την ακούς και μετά την διασχίζεις -και εφ’ όσον είσαι εξοπλισμένος με τα απαραίτητα, όπως οι οδοιπόροι της ιστορίας μας.
Εκτός από την καταγωγή, η Amparo έχει την ψυχή και την αντοχή για να βγει σε αυτά τα μέρη. Στο La Parrandita De Las Santas μάλιστα συναντιέται με την Ομάρα Πορτουόντο και με την αύρα των Buena Vista σε ένα τραγούδι –εισιτήριο για αλλού, αυτό. Οπότε είναι κατανοητό: μπορεί να μην χοροπηδάνε γύρω της σαν ξωτικά σε open bar πάρτι, αλλά όσοι έχουν ακολουθήσει ως εδώ ή βρεθούν ξαφνικά στο Corazon De la Realidad θα καθίσουν και μετά ,όταν έχουν φύγει οι πολλοί και έχουν μείνουν οι λίγοι, οι μουσικές και πολλά ακόμη τυροπιτάκια.
