Αυτό που συµβαίνει µε τη µουσική δεν έχει προηγούµενο. Ολοι θέλουν από ένα κοµµάτι της. Για παράδειγµα, µοντέρνα ξενοδοχεία έχουν εκτός από δωµάτια και στούντιο ηχογράφησης (αφού ο κόσµος της µουσικής συνεχώς ταξιδεύει) και µια οµάδα από εξπέρ της µουσικής, παραγωγούς, συνθέτες να προσφέρουν υπηρεσίες,έναν µουσικό σαν ρουµ σέρβις.
Η µουσική είναι τρένο που σε πάει µακριά – πόσο µακριά κανείς δεν ξέρει –, που σε βάζει µέσα σεόλα. Ολα, όπως αλλάζουν, άσχετα που µαζί µε αυτά αλλάζει και το πώς ακούµε τη µουσική. Το πιο συναρπαστικό από αυτά; Πως το τραγούδι παραµένει το ίδιο. Φανταστικά αναλλοίωτο στην καρδιά. Αλλιώτικο όµως στο χαρτί που το τυλίγει.
Εχει σηµασία το ποιος, το πότεκαι το τι ανακαλύπτει. Η µικρή Αγγλίδα µε τη µεγάλη φωνή, η Adele, ανακάλυψε τη µουσική του Nάσβιλ, την country και εκείνα τα ξόφαλτσα µπλουζ που έπαιζε – λέει –το ραδιόφωνο ενώ oδηγούσε στις αµερικανικές λεωφόρους, από πόλη σε πόλη, δίνοντας συναυλίες. Οι µεγάλες λεωφόροι είναι στρωµένες µε µουσικές και τα λάστιχα που τρέχουν επάνω τις βγάζουν στην επιφάνεια. Μπροστά στην Αdele αποκαλύφθηκε ένας άλλος κόσµος οοποίος φύτρωσε ξανά εκεί που ετοίµαζε τον δεύτερο δίσκο της.«21» και τυχερό. Και µια στροφή από την µπαλαντοειδή σόουλ που την έκανε γνωστή, σεπιο βαθιά σε νερά που άλλοι φοβούνται να κολυµπήσουν. ∆εν µεγάλωσε µε τέτοια τραγούδια η Adele,τα συνάντησε στη διαδροµή και ταπήρε µαζί της. Φορτίο από σόουλ, country και µπλουζ «συµπιεσµένα» σε τραγούδια για όλους τους καιρούς. ∆ουλεµένα στην παραγωγή – έτσι όπως παλιά αλλάµε καινούργιο τρόπο από τους Ρικ Ρούµπιν και Πολ Ιπγουέρθ (αν και πολυάσχολοι οι κύριοι), αφήνοντας πολλές γωνιές σκόπιµα να αγριεύουν.
Εξυπνη κίνηση και το ζητούµενο σε πολλές παραγωγές που γυαλίζουν και λάµπουν. Ετσι που κάθε κοµµάτι γίνεται µια πίστα ξεχωριστή για να εξερευνήσεις, να κερδίσεις και ναπεράσεις στην επόµενη. Πίσω από τα νούµερα, ο άνθρωπος. Στοιχηµατίζω πάντως στην αύρα του «21», ότι η φωνή τηςAdele µπορεί από µόνη της να κάνει όλη τη δουλειά.
Σαν να βγήκε από τα 60s και τα στούντιο του Νάσβιλ, να πέρασε απέναντι, να πήγε σε ένα από τα µπαρ όπου παίζουν µπάντες ασταµάτητα και να άρχισε πάλι να τραγουδάει. Αλλιώς θα ήταν εκεί, στο δισκάδικο του Ernest Tubb όπου όποιος αγαπάει τη µουσική θα κολλήσει κάµποσες ώρες. Πάω στοίχηµα (από αυτά που ακούω δηλαδή)ότι και η Adele θα είχε κολλήσει εκεί µέσα – και σίγουρα δεν θα έφυγε µε άδεια χέρια.
