Θα µπορούσαν να είχαν πάρει θέση στον πάγκο. Θα µπορούσαν να είχαν βάλει τα ρούχα του βασιλιά και να έβγαζαν πορεία στο ροκ και όσους ακολουθούσαν από πίσω. Θα µπορούσα και εγώ να καθόµουν απέναντι καινα πέταγα βελάκια σηµαδεύοντας πότε τον Μάικλ Στάιπ, πότε τον Πίτερ Μπακ, και πότε κάποια ξώφαλτσα να έφταναν στον Μάικ Μιλς την ώρα που θα κοίταζε κάπου αλλού να υποθέσω. Κανονικά, ένα ροκ γκρουπ που έβαλε µπροστά τις µηχανές του τριάντα χρόνια θα το είχαν βαρεθεί ώς και τα βελάκια.
Αλλά, όχι µόνο τους συµπαθώ όµως και λόγους δεν έχω. Είναι που οι φίλοι από την άλλη Αθήνα – της Τζόρτζια – µπαίνουν στο παιχνίδι για τα καλά. Για τα καλά, και µη σας πω για ακόµη καλύτερα. Στον πάγκο οι κατεργάρηδες, αλλά εκείνοι στη δουλειά µε σηκωµένα µανίκια. Ζυµώνουν την ιστορία τους σε ένα κέικ µε πολλές γεύσεις. Tόσα χρόνια φούρναρης, ο Στάιπ θα πεις, λογικό να ξέρει τις συνταγές απ’ έξω. Μα, δεν είναι συνταγή εδώ, ούτε κανο αυτόµατος πιλότος προγραµµατισµένος να βγάλει Rem – το καινούργιο.
Είναι δουλειά µε µεράκι και κέντηµα στοχέρι και όλα αυτά πραγµατικά που τους κρατάνε στον αγώνα και όχι στην κερκίδα µε τους επίσηµους του ροκ.
Εχεις λοιπόν κ
αι ακούς κάτι σαν «όλοι οι REM µέσα σε 45 λεπτά όλα κι όλα», το εδώ και τώρα – Collapse Into Now – µε τη νοσταλγία κλεισµένη σε φάκελο και πάνω του την ένδειξη: επιστροφή στον αποστολέα. Ολα φρέσκα, δηλαδή και ζωηρά. Το «Ιt Happened Today» ο ορισµός του καλού τραγουδιού (µε τον Εντι Βέντερ να κάνει εκεί µια βόλτα), το «Εveryday is Yours to Win», κοµµάτι που θα ζητούσες να έρθει ντελίβερι µια µέρα µε πολλά κέφια, το «Αlligator», «Aviator», «Autopilot», «Antimater», η χαρά του ροκ παιδιού και του αιώνιου έφηβου και της Pink επίσης που µπαίνει και αυτή στο πάρτι. Ο Στάιπ συνεχίζει µε τραγούδι στον αφρό του κύµατος (σερφάρουν οι κιθάρες ) στο «That Someone Is You» και µε µια µπαλάντα για ήρωες στο «Me, Marlon Brando, Marlon Brando and Me».
Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα, στο «Blue» εµφανίζεται ως διά µαγείας η Πάτι Σµιθ, ενώ ο Στάιπ µονολογεί συνεπαρµένος µε όλα αυτά που συµβαίνουν τριάντα χρόνια τώρα στον πλανήτη REM, που συνεχίζει να ταξιδεύει σε δική του τροχιά σε ένα σύµπαν που παραµένει άγνωστο, ανεξερεύνητο και εντελώς παράλογο απέναντι στα ανθρώπινα στάνταρτ. Επίσης αυτά τα τραγούδια σε κάνουν να νιώθεις στ’ αλήθεια ωραία.
