Strokes ….Can?
Δέκα χρόνια. Απίστευτο. Σαν χτες ήταν που οι Strokes κυκλοφορούσαν το Is This It με φουριόζικες κιθάρες. Γνήσια τέκνα των των velvet underground , της Νέας Υόρκης καμάρια. Περνάν τα χρόνια…
Eίχαν όμως μια πενταετία να βγάλουν καινούργιο. Η πεντάδα των Strokes , έτρεχε ο καθένας το προτζεκτ του . Είχε ο καθένας από ένα χρόνο να το σκεφτεί , να κατασταλάξει, να βρει την άκρη του – αν υπάρχει άκρη . Που δεν υπάρχει στο ροκενρόλ .
Ώσπου φτάσαμε στο Angles . Που είναι ,τι; Όλοι οι Strokes και η αίγλη που τους π
εριβάλει μαζί. Οι Τρεις Σωματοφύλακες του ροκ (που είναι πέντε)έτοιμοι να ορμήσουν στην αρένα.
εριβάλει μαζί. Οι Τρεις Σωματοφύλακες του ροκ (που είναι πέντε)έτοιμοι να ορμήσουν στην αρένα. Και βρέθηκαν όλοι τους στο σετ για το βίντεο του σινγκλ Under Cover Of Darkness . Σκοτάδι, ναι, αλλά με στιλ Strokes και αυτό. Το σκηνικό «ντυμένο» με τα καλά του, δεκαετία του 30, μια κάποια χλιδή ΄. Σε απόλυτη συμφωνία χρωμάτων και γραμμής τα μέλη της μπάντας .
Αλλα πιο πολύ, απολαυστική η «κάλυψη» των γυρισμάτων από τους New York Times ,αφού ο καθένας από τους Strokes έχει τη δική του εκδοχή για το ρόλο που παίζει – ο σκηνοθέτης Γουόρεν Φου, κρατάει το μυστήριο. ¨Εχουμε ,λοιπόν ,και λέμε:
Φαμπρίτζιο Μορέτι , ο ντράμερ: «Νομίζω ,ότι υποτίθεται πως είμαστε πεθαμένοι. Έχει κάτι να κάνει με τη Λάμψη, σωστά?» Νικολάι Φρέιτουρ ,ο μπασίστας: « είμαστε σαν τον μπάρμαν στην Λάμψη, κάτι σαν φαντάσματα, τέτοιοι τύποι… Ο Τζούλιαν είναι μάλλον ζωντανός¨». Νικ Βαλένσκι, ο κιθαρίστας: «Εγώ νόμιζα ότι εκείνος είναι το φάντασμα και δεν το ξέρει. Και ο Φαμπ είναι σαν τον Χέιλι Τζόελ Όσμεντ» (μόλις από την Λάμψη πέρασαν στην Έκτη Αίσθηση). Τζούλιαν Καζαμπλάνκας , ο τραγουδιστής : «Είναι όλοι τους φαντάσματα και μόνο εγώ δεν είμαι . Και στο τέλος είμαστε όλοι μας φαντάσματα. Ή κάτι σαν κι αυτό».
Κάτι σαν κι αυτό συμβαίνει συνέχεια. Τα πράγματα στους Strokes συνέβαιναν πάντα σε σχέση με τον καθένα τους χωριστά. Με τα άλμπουμ του καθένα , με τα πρωτοσέλιδα του καθένα, με το ροκενρολ υπόθεση του καθενός, o καθένας κάπου μπορεί και πάει. Το θέμα είναι- μαζί ως Strokes …can?
Φαμπρίτζιο Μορέτι , ο ντράμερ: «Νομίζω ,ότι υποτίθεται πως είμαστε πεθαμένοι. Έχει κάτι να κάνει με τη Λάμψη, σωστά?» Νικολάι Φρέιτουρ ,ο μπασίστας: « είμαστε σαν τον μπάρμαν στην Λάμψη, κάτι σαν φαντάσματα, τέτοιοι τύποι… Ο Τζούλιαν είναι μάλλον ζωντανός¨». Νικ Βαλένσκι, ο κιθαρίστας: «Εγώ νόμιζα ότι εκείνος είναι το φάντασμα και δεν το ξέρει. Και ο Φαμπ είναι σαν τον Χέιλι Τζόελ Όσμεντ» (μόλις από την Λάμψη πέρασαν στην Έκτη Αίσθηση). Τζούλιαν Καζαμπλάνκας , ο τραγουδιστής : «Είναι όλοι τους φαντάσματα και μόνο εγώ δεν είμαι . Και στο τέλος είμαστε όλοι μας φαντάσματα. Ή κάτι σαν κι αυτό».
Κάτι σαν κι αυτό συμβαίνει συνέχεια. Τα πράγματα στους Strokes συνέβαιναν πάντα σε σχέση με τον καθένα τους χωριστά. Με τα άλμπουμ του καθένα , με τα πρωτοσέλιδα του καθένα, με το ροκενρολ υπόθεση του καθενός, o καθένας κάπου μπορεί και πάει. Το θέμα είναι- μαζί ως Strokes …can?
http://www.youtube.com/watch?v=_l09H-3zzgA
