Θέρεµιν-τσάµικο… Η May Roosevelt πιστεύει στα φαντάσµατα (και αυτό είναι καλό αν κάνεις µουσική). Είµαι σίγουρη πως θα έχει δει κάποια να κάνουν βόλτες στον Θερµαϊκό, λίγο πριν σκοτεινιάσει όταν έχει νοτιά. ∆εν το ξέρω, δεν λέει τέτοια πράγµατα η κοπέλα, το ακούω όµως. Στη µουσική της «ζωντανεύουν» πλάσµατα που ζουν µέσα στον χρόνο χωρίς να γερνάνε. Οπως το ζεϊµπέκικο του µονόκερου («the rainbow died, the unicorn died») ή o πωγωνίσιος (χορός) στα βήµατα του «Vow» ή το «Dark the night» που κρύβει µέσα ένα χασάπικο και «κάτι που έχει συµβεί στο δάσος». Η May λέει τις µουσικές της ιστορίες µε τρόπο που σε κάνει να ανατριχιάζεις και να κοιτάς κάθε τόσο πίσω από την πλάτη σου – γιατί, ποτέ δεν ξέρεις. Είναι και αυτό το θέρεµιν που παίζει, που κουνάει τα χέρια της στον αέρα σαν να κάνει µυστήρια πράγµατα και βάζει τα πνεύµατα σε σειρά, και ανακατεύει τα «ηλεκτρονικά» της µε τα παραδοσιακά (και το τσάµικο στο «Chasm») και βγαίνει από το άλµπουµ (που έχει µιξάρει ο Ion) µε το «Outcry» και ένα θέρεµιν-καλαµατιανό, που θα σε κάνει να θυµάσαι κάθε στιγµή που έζησες µέσα εκεί στο «Ηaunted». Και θα θέλεις σίγουρα να µοιραστείς την εµπειρία.
