Και οι κασέτες έχουν ψυχή στη μουσική και, κατά τον Ντέιβ Χοκ, έχουν και μνήμη που αποδεικνύεται γερή. Φαίνεται αυτό στους φρέσκους καρπούς της έμπνευσης του Χοκ – ή κατά κόσμον (μουσικό) Memory Tapes – και το «Player piano» του. Πρώτα από όλα, το «Wait in the dark έχει τη γυαλάδα καθαρών χώρων που λιάζονται και αρωματίζονται σαν να φυσάει αέρας από παντού (καθόλου σκοτεινό, παρά τον τίτλο). Από άλλες γωνιές η δροσερή μουσική του Memory Tape είναι φιλική στ’ αυτιά και κάποια κομμάτια θα μπορούσε να είχαν φυτρώσει στην πειραματική πλευρά της ελεκτρόνικα, αν και νομίζω πως ο Memory Tape δραπετεύει από τις αναστολές του, βγαίνει από το σπίτι του στο Νιου Τζέρσεϊ και παίρνει ιδέες για να κάνει την ποπ που θέλουμε να ακούσουμε. Και την ακούμε, είναι αλήθεια, αρκετά τελευταία.
21 Ιούλ 2011
