Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν κάποιος σιωπούσε όταν δεν είχε κάτι να πει και άνοιγε το στόμα του όταν είχε. Και οι Garbage, πολύ διαφωτιστικοί πάνω σε αυτό, επιστρέφουν (και στην ποπ, επιστροφή μετά από έξι χρόνια είναι σα να γυρνάς από τον Kάτω Kόσμο), έχοντας λόγο για ένα comeback που περιττό δεν είναι. Έστω κι αν δεν πρόκειται να ταράξουν τις ισορροπίες του σύμπαντος, τουλάχιστον έτσι όπως αυτό διαμορφώνεται από τις τροχιές των ροκ/ποπ πλανητών.
Το “Not Your Kind Of People” (έκτο άλμπουμ τους, από τότε που ξεκίνησαν, το 1995) εκπέμπει στη συχνότητα μιας συνειδητοποιημένης μπάντας, χωρίς πολλές αλλαγές από τον ήχο που την έκανε γνωστή και υπερ-επιτυχημένη, μιας μπάντας που δεν σπαταλιέται με αγχωμένα σχέδια υποχρεωτικής προσαρμογής σε μοτίβα που φωνάζουν «εδώ και τώρα».
Καλύπτουν το χαμένο χρόνο (αν θέλεις βέβαια τον λες «χαμένο») με την ίδια τη μουσική ιδιοσυγκρασία τους (για τον Butch Vig μιλάμε εδώ και την δοκιμασμένη Garbage-οπαρέα) και με αντανακλαστικά που η εμπειρία τους έχει εξασφαλίσει: ποπ υποδειγματική με «κλασική» παραμόρφωση, λίγα ηλεκτρονικά και τραγούδια με πολλές όψεις. To “Blood For Poppies” τους φέρνει από το σημείο που είχαν μείνει πάνω στο καινούργιο κύμα, χωρίς να ακούγονται κουρασμένοι, αλλά φρεσκαρισμένοι από ένα vintage απόηχο με το δικό τους μουσικό αποτύπωμα.
Με το “Battle In Me”, τις electro funk σκιές του και τις ζαλιστικές κιθάρες πληρώνουν χρωστούμενα, με το “Big Bright World” δυνατά και ζωηρά «δηλώνουν» πως χαίρονται που είναι μαζί και πάλι και ποντάρουν πολύ σε αυτό για τα live τους. Το κλειδί, βέβαια, βρίσκεται στην παραγωγή (που ακόμη και μια μουντζούρα μπορεί να την κάνει τραγούδι της προκοπής) και οπωσδήποτε στην Shirley Manson, σταθερά ακαταμάχητη και δυνατό χαρτί της μπάντας από το Wisconsin που μπορεί ακόμη και στις πιο αμήχανες στιγμές τους να λειτουργήσει ως αντιπερισπασμός και να βγάλει μια και καλή τους Garbage από τα αρχεία. (και για περισσότερα στο http://www.jumpingfish.gr/music/albums/3769)
