Mετά το θεαματικό σβήσιμο της φλόγας-έτσι όπως σβήνουν τα ξύλα στο τζάκι- ούτε το μικρό παιδάκι πια δεν γελιέται ότι η φλόγα αυτή δεν σβήνει ποτέ γιατί είναι πολλά τα λεφτά, μα πάρα πολλά τα λεφτά φίλε μου και τρώει όλος ο κόσμος από αυτά- εκτός από εμάς , που είχαμε την ιδέα στην αρχή, και που με ένα γερό τέχνασμα σε βάρος μας ή απλά από τη δική μας μέγιστη βλακεία-είμαστε απ’ έξω. Και τους χρωστάμε κιόλας , τη στιγμή μάλιστα ο εθνικός μας ύμνος ακούστηκε και κοντά στο στο My Generation των Who. Αλλά έτσι είμαστε εμείς, large.
Τέλος καλό, όλα καλά –λένε (για ποιους “καλά» είναι το θέμα) Αυτή τη στιγμή η καυτή πατάτα είναι στα χέρια των Βραζιλιάνων, αλλά αυτοί έχουν τον τρόπο τους. Καρναβάλι και παραλία. Πάλι όμως για λίγο πίσω- εκεί που έπεφτε η αυλαία, από όπου θα θυμάμαι, ή ίσως θα προσπαθώ να ξεχάσω:
# πρώτα από όλα το χταπόδι. Κανένα αθλητικό γεγονός χωρίς χταπόδι. Να το συμφωνήσουμε.
# Το Erick Idle στο Look At the bright Side of Life Αν είναι κάτι που σώζει τους Άγγλους είναι ο αυτοσαρκασμός. Και οι Μοnty Paython.
# Τον Fatboy Slim, που θα μπορούσε και μόνος του να κρατήσει το πάρτι ζωντανό. Και το χταπόδι.
# Τους Who , που ότι και να κάνουν καλά το κάνουν. Τους το συγχώρεσα ήδη.
# Τους Queen με την Jessie J στη θέση του Freddy Mercury. Kαι το σχετικό κολάν. Όλα τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους.
# Τους Muse (και επαναλαμβάνω: τους παίρνει κανείς στα σοβαρά; Ακόμη; )
# Αυτό το κάτι σε …Pink Floyd. Κύριε Μέισον !
# Τις Spice Girls -πάρτες πίσω όπως είναι ταξιτζή. Αν αυτό θέλουν να βλέπουν οι άγγλοι , ας κάτσουν σπίτι τους με κλειστά παράθυρα να το δουν. Δεν θα τους ενοχλήσει κανείς.
# Τον καημένο τον Liam (του την είχε στήσει ο αδελφός)
# Τον Ray Davies (δες παραπάνω). Θα μας έφτανε να τον δούμε σε στιγμιότυπο από την κερκίδα. Ετσι;
# Τους Τake That. Τίποτε σημαντικό, αλλά ok.
# Toν Russell Brand στο I am The Walrus. Eπίσημα η πιο σουρεαλιστική εμφάνιση της τελετής. Seriously?
# Toν George Michael σε μια φιλότιμη προσπάθεια να φέρει πίσω τα δερμάτινα και τα 90ς. Ο πονηρός όμως τα κατάφερε και έκανε πρόμο σε καινούργιο τραγουδάκι.
# Τα σκουτεράκια των Kaiser Chiefs, οι οποίοι βγήκαν και είπαν όσο μπορούσαν καλύτερα το Pinball Wizard και εκεί εγώ είπα πως δεν θα δούμε τους Who αλλά έχασα γιατί τους είδαμε στο τέλος. (κάποιος που μόνο άκουγε υπέθεσε ότι άρχιζε ακόμη μια επανάληψη του CSI Miami)
# Συγνώμη η Βασίλισσα ,πού ήταν? Έλειπε και ο Daniel. Κίνησαν υποψίες.
-Τι άλλο;
# Μα τους Madness! Οur House και ξανά Our House (μικρή συμπαθητική λεπτομέρεια : απέναντι η ΕΤ1 είχε το αντίπαλο δέος ,τους Specials από το Θέατρο των Βράχων.Kαι με συνέντευξη).
# Τους Pet Shop Boys στην πιο αστεία μετά τον Eric Idle παράσταση. West End Girls και αν κάποιος δεν το άκουσε, ξανά. Α, και ξανά.
# Πάρε και Bowie, πάρε και Lennon (σε αυτό το σημείο ο Morissey θα είχε χάσει πια τις αισθήσεις του).
# Θεοί της ποπ, κάντε να μην πάει ο Paul Weller. Kαι ναι- με άκουσαν.
# Κάντε, κάτι να ξαναβγεί ο Fatboy Slim. Διάλεξε ,μου είπαν, ή το ένα ή το άλλο. Διάλεξα το ένα.
# Αλλά είδαμε και One Direction -η νέα γενιά – και Tinie Tinie Tempah και Taio Cruz- πλην όμως καθόλου απρόβλεπτα πράγματα.
# Μετά ήρθαν οι Βραζιλιάνοι, οι σχολές της σάμπα και ο Πελέ. Και οι BNegao, Seu Jorge, η Marisa Monte. Άλλος αέρας παιδιά. Το κορίτσι της Ιπανίμα ετοιμάζει εμφανίσεις. Και κάπου στην Αργεντινή ο Ντιέγκο γελάει πονηρά μέσα από τα μουστάκια του.
