Ήταν τις προάλλες στο μετρό μια κοπέλα ίδια με την κούκλα που είχα μικρή. Το ίδιο πλατύ μέτωπο, μακριά μαλλιά χωρίστρα στη μέση- την έλεγαν Μπουμπούκι. Το όνομα αποκλείεται να ήταν δική μου επινόηση, μάλλον ήταν γραμμένο στο κουτί που μου την έφεραν (παιχνίδια el greco). Είχε σώμα από αφρολέξ , κεφάλι και χέρια (παλάμες) από πλαστικό-όλα τα άλλα αφρός. Ήταν πάρα πολύ ευλύγιστη και πάντα φρόνιμη στο θρανίο της, όταν έπαιζα σχολείο ,Μπουμπούκι,η καλύτερη μαθήτρια. Τα ήξερε όλα και πρόσεχε στο μάθημα. Της έβαζα 10 με τόνο.
Η άλλη πάλι ήταν πιο ανεξάρτητη. Αν ο μισός μου εαυτός αγαπούσε το Μπουμπούκι, ο άλλος μισός ήταν με την Έρικα. Περήφανη, και ευθυτενής , δεν έκανε κανενός τη χάρη. Κόκκινα μαλλιά, ωραία μάτια – μακριές βλεφαρίδες- φορούσε βερμούδα και ωραίο μπλουζάκι πράσινο άσπρο ριγέ- κούμπωνε πίσω στο λαιμό. Η Έρικα, πιθανότατα, θα οδηγούσε, θα έπαιρνε το αυτοκίνητο, θα έφευγε και θα έκανε μια βόλτα στις εξοχές. Κατά βάθος ήμουν Έρικα. Με μια δόση καλής μαθήτριας (εξ΄ού και η συμπάθεια στο Μπουμπούκι).
Η άλλη μεγάλη ατραξιόν ήταν η Μαυρούλα. Μωρό μαυράκι, με τέλειο , με κοντό μαύρο μαλλί και κουκλί. Ήρθε από τον Καναδά. Δώρο. Δεν υπήρχε εδώ τέτοιο μοντέλο, υποθέτω. Ακόμη και τώρα, τέτοια κούκλα δεν έχω ξαναδεί. Που από κούκλες «μωρά» είναι γεμάτα τα ράφια. Κάποια στιγμή –πάω στοίχημα- όλο και κάποιο μωρό θα αφήσουν, δήθεν τυχαία , δίπλα στις κούκλες. Θα κλάψει, θα το δουν, θα το πάρουν από εκεί. Αλλά, ξέρετε, άσπλαχνες μάνες, κλαίνε και οι κούκλες και μπορεί κανείς να μην πάρει είδηση το μωρό.
Η δική μου, η Μαυρούλα δεν έκλαιγε, γιατί δεν πείναγε ποτέ, την τάιζα οδοντογλυφίδες. Ο λόγος που την τάιζα οδοντογλυφίδες ήταν ότι κάποτε είχε ένα μπιμπερό στο στόμα, που κάπου στο δρόμο χάθηκε και έμεινε η τρύπα χωρίς το μπιμπερό, κι έτσι την τάϊζα, τη μία οδοντογλυφίδα μετά την άλλη.
Είχα κι έναν κούκλο, –μωρό κι αυτός – τον είχαμε πάρει από το Πανηγύρι του Εσταυρωμένου στο Αιγάλεω, εκεί που σήμερα βγαίνεις ακριβώς από το Μετρό – και τον πήγαινα βόλτες με το καρότσι, ώσπου μια μέρα πήραμε ένα άσπρο κουνέλι και ο κούκλος έχασε τις βόλτες του, τη θέση του στο καρότσι πήρε το κουνέλι μια σαφώς πιο διασκεδαστική ατραξιόν, αλλά ας μείνουμε στις κούκλες, άλλη ώρα τα κατοικίδια.
Μεγαλώνοντας πάντως όπως κάθε παιδί, συνάντησα και άλλους χαρακτήρες στο ίδιο έργο, ένας από αυτούς ο Chucky, η κούκλα του σατανά, τον οποίο μετά από πολλά, πολλά χρόνια πέτυχα ξανά, στο House Of Horrors στα Universal Studios του L.A και μου΄ κοψε το αίμα, παρότι ήμουν έτοιμη για όλα, αλλά τέτοια κάνει ο Chucky δεν αλλάζουν συνήθειες οι κούκλες (κάτι για να θυμάσαι, αυτό).
Το Μπουμπούκι, ας πούμε θα είχε σήμερα τα πτυχία κορνίζα στον τοίχο και θα έψαχνε να βρει δουλειά- σπουδές και διαβάσματα σου λέει…. Αυτά σκεφτόμουν στο τρένο, ενώ είχαμε φτάσει ήδη Μέγαρο Μουσικής και έπρεπε να κατέβω. Και κατεβαίνοντας έριξα μια τελευταία ματιά στην κοπέλα που έμοιαζε στην κούκλα και, αυτή τι έκανε λέτε;-, μελετούσε τις αγγελίες για δουλειά. Παράξενα πράγματα, κι ευτυχώς δηλαδή, που δεν είχα πέσει πάνω στον Chucky.
