Tί λέγαμε? Α ναι. Πήραμε που λες το αμάξι, εκείνος οδηγούσε, εγώ δίπλα με τους χάρτες (χα!) και βγήκαμε στο δρόμο highway 1 παράλληλα από τον ωκεανό/ pacific highway λέμε, δρόμος και ωκεανός να πηγαίνουν ίσα πάνω παρέα. Για τη διαδρομή μπορώ να σου πω άλλη φορά, γιατί θέλω να πάω ακριβώς στο σημείο. Το οποίο κιόλας , παραλίγο και να το περάσουμε, έτσι είναι αυτά τα πράγματα, εκεί που έχεις τις κεραίες τεντωμένες, εκεί αρχίζουν οι παρεμβολές, πάει το’ χασες. Μας το ‘χει πει ο Γιάννης βέβαια και ξέραμε και πώς θα ήταν αλλιώς; Πώς να μην πας στο Big Sur; εμείς τώρα κεραυνοβολημένοι του Κέρουακ, να ανάψουμε κερί φανταστικό, αόρατο, ένα φωτάκι όπως την καλύβα μέσα στο σκοτάδι, την καλύβα μέσα στο δάσος, νύχτα κοντά στη θάλασσα και να μυρίσουμε -βέβαια, να μυρίσουμε το νερό, το αλμυρό και τον πράσινο αέρα.
Τι τα γράφεις τα « Ντράιβ Ιν» και κουβαλάς τα Οn the road έχεις στο κεφάλι σου;-λέω – και φαντάσου τώρα το τοπίο, που σε κόβω’ να έχεις πάει και να έχεις εικόνα πώς είναι, φαντάσου το σαν το δρόμο για το Σούνιο, με τις στροφές, βουνό θάλασσα αλλά, εκείνο με πιο πολλή βλάστηση, μπόλικη βλάστηση και πιο άγριους γκρεμούς και πιο μεγάλο. Το λέει κιόλας – big. Ο Μεγάλος Νότος. Αλλά, δεν είναι τι λέει, είναι τι σου ψιθυρίζει.
Και δεν το περάσαμε. Σταματήσαμε, δεξιά αργά και μετά αριστερά και εκεί στο πουθενά (ποιο πουθενά όμως ε;) ένα βιβλιοπωλείο, από ξύλο όλο και όλο γυαλί γύρω γύρω και ξύλινες κουπαστές, σαν καράβι έμοιαζε, και μπορούσες να πιεις καφέ, κι ένα ποτό, αν ήθελες και να φας κάτι -δηλαδή κανονικές μεγάλες μερίδες, σαν θέρετρο καλοκαιρινό το χειμώνα (άνοιξη ήταν) με θέα στα βράχια και στον ωκεανό που έσκαγε πάνω τους και άφριζε.
Ο Τζακ θα είχε περπατήσει εδώ, έλεγα, και θα είχε καθίσει οκλαδόν να κοιτάει τη θάλασσα και θα έπαιρνε ανάσες για να τις πάρει, μετά, μαζί του στο Σαν Φρανσίσκο και μπορεί το κύμα να ξέβραζε και κανένα μπουκάλι από μπέρμπον με τη γλίτσα από τις πρασινάδες της θάλασσας –ξέρω ΄γω- λέγαμε τέτοιες ιστορίες και, εντάξει, να στο πω κι αυτό, δεν πειράζει, από εκεί αγόρασα το Big Sur, το βιβλίο, -ε, ναι, πολύ τουριστικό αυτό, αλλά …άσε με ντε.
Τώρα να σου εξηγήσω όμως το πώς και τι, όλως αιφνιδίως και μονομιάς, βρέθηκα στο Big Sur(again, my dear) μόλις χτες και εκεί που φτιάχναμε προγράμματα να δούμε στο σινεμά το On The Road (εδώ ο Τζακ, εκεί ο Τζακ), πέφτει φρεσκαδούρα (ιντερνετικά ωραία πράγματα) τρέιλερ του Big Sur. Mα, δε σου λέω αστεία. Ταινία και το Big Sur έγινε και θα παιχτεί στο Sundance. Κι εμείς- τι εμείς; -εμείς πάλι στο δρόμο. Φόρτωσα βιβλία και μουσικές και τα γνωστά τώρα, ξέρεις, θυμήθηκα και το ταξίδι πριν δυο χρόνια και σου δίνω να πάρεις γεύση από το ‘προσεχώς’ που θα δούμε στην οθόνη:
